Laos - Relaxen en watervallen bekijken op Don Khon

23 januari 2013 - Don Khon, Laos

Woensdag 23 januari - van Pakse naar Don Khon
 
Na weer een nachtje in het aangename Nock Noi Guesthouse in Pakse geslapen te hebben, reizen we vandaag naar Si Phan Don. Si Phan Don is bij de reizigers bekend als de ‘4000 eilanden’ op de Mekong rivier, helemaal in het zuiden van Laos aan de grens met Cambodja. 

De eilanden zijn verspreid over een gebied van 50 kilometer. Gedurende het regenseizoen kan de rivier tot 14 kilometer breed worden. Dit is de enige plaats aan de Mekong rivier (tot aan de monding van de Mekong Delta in Zuid Vietnam) met zo’n grote omvang vanaf de bron op het hoge Tibetaanse plateau.

Tijdens het droge seizoen komen er massa’s eilanden boven water, soms niet meer dan een struikje gras of een zandbank. De grootste eilanden blijven het hele jaar door boven water en worden bewoond. Pas sinds enkele jaren is er elektriciteit op deze bewoonde eilandjes beschikbaar. De kleine dorpjes hier vormen een prachtig voorbeeld van het leven aan de Mekong. De lokale bevolking voorziet zelf in alle levensbehoeften. Er worden vele soorten gewassen verbouwt (o.a. rijst, rietsuiker, en groenten) en kokospalmen en bananenbomen groeien hier in overvloed. Daarnaast houden de meeste families zelf honden, kippen, geiten, eenden, varkens, en buffels. Natuurlijk speelt visserij een belangrijke rol in het dagelijks leven; er leeft een grote verscheidenheid aan zoetwatervissen in de Mekong rivier.

De laatste jaren zijn de eilanden steeds meer in trek bij de toeristen en is het toerisme een belangrijke bron van inkomsten geworden voor de lokale bevolking. Wij kiezen voor een verblijf op het naar zegge rustige eilandje Don Khon, dat via een brug verbonden is met het populaire & laid back backpackers-eiland Don Det.

Om 08.30 uur worden we opgehaald bij het guesthouse in Pakse, met ons is er nog een ander jong stel. In het busje zijn (wonder boven wonder) nog maar drie plaatsen beschikbaar dus moet één van ons op de grond plaatsnemen. Een medewerker van het busbedrijf vind het zelf erg grappig want ze moet er luidkeels om lachen. Maakt niet uit, ze heeft al snel een creatieve oplossing gevonden: een bureaustoel uit het kantoor past precies in het gangpad. 

 
We leren in de bus twee Nederlandse jongens kennen. Kor-Jan, een biologische wetenschapper, reist een maand alleen door Laos en Cambodja en de andere jongen  is een vrolijke flierefluiter van 21 jaar met een sterk Rotterdams accent. Hij trekt samen met een Duits meisje dat hij onderweg ontmoet heeft door zuid-oost Azië en heeft eigenlijk helemaal geen planning, leeft met de dag. In de bus verteld hij erg enthousiast en luid over zijn soms absurde reiservaringen en het blijkt al snel dat hij vaak in zeven sloten tegelijk loopt. Wij lachen er hartelijk op en moedigen de jongen hierdoor blijkbaar aan. Al snel wordt er op zijn schouders getikt en draaien mensen geërgerd hun hoofd naar ons om. Of de jongen misschien alsjeblieft iets zachter wil praten en een beetje rekening wil houden met zijn medepassagiers? Bij de vrouw die dit zegt komt de stoom nog net niet uit haar oren! Wij vermaken ons echter prima in zijn gezelschap en we zijn bij de haven zonder dat we er erg in hebben. Daar zeggen we elkaar gedag, want we gaan allemaal naar een ander eiland.
 
Nadat we de tickets voor de boot hebben gekregen worden we met een smal wiebelig motorbootje naar Don Khon gebracht. De meeste reizigers naar dit gebied verblijven op Don Det, vooral populair bij de jonge backpackers. (er  gaat de ronde dat Don Det het nieuwe “Vang Vieng” aan het worden is) Vanaf het water zien we de vele accommodaties en restaurantjes op palen aan de oever van Don Det. Het ziet er allemaal gezellig en druk uit. Als we op Don Khon aankomen is het verschil tussen de twee eilanden direct merkbaar. Er heerst een gemoedelijke sfeer op het eiland en we komen niet veel toeristen tegen. Na niet al te lang zoeken vinden we een leuk guesthouse met kamers die uitzicht op de rivier hebben. De kamer van vijf euro per nacht is simpel, maar heeft een hangmat voor de deur hangen, een schoon bed met een goed matras en ook nog eens een douche met warm water. 

Na de lunch lopen we het pad langs het water af en bevinden ons al snel tussen het echte leven op het eiland. De bewoners zitten voor hun woning op de veranda en lachen ons toe als we passeren. Wederom zien we overal baby's en spelende kleine kinderen, maar ook veel jonge dieren als jonge poesjes, schattige puppy's en piepende kuikens en jonge eendjes lopen langs de kant van de weg.

Langs de rivier bevinden zich enkele restaurants en andere guesthouses. Op dit eiland kun je, net als zoveel andere toeristen ook doen, heerlijk niets doen en ontspannen. Wij zijn echter benieuwd naar wat de eilanden nog meer te bieden hebben en laten ons bij een reisbureau informeren over de mogelijkheden. Vanaf Don Khon kunnen we twee naast elkaar liggende watervallen bezoeken. “Tat Somphamit” en de “Li Phi falls” kunnen we per fiets bereiken en voor de grootste waterval van zuid-oost Azië, (Khon Phapheng) boeken we een kano-tocht waarbij het bezoek aan de waterval inbegrepen zit. Op onze gehuurde fietsen rijden we terug naar het guesthouse waar we onder genot van een Beer Lao naar de zonsondergang kijken. Na het avondeten nemen we een lekkere warme douche en skypen met het thuisfront.  
 

Donderdag 24 januari
 
Het leven op het eiland begint zodra de zon opkomt! De eerste boten horen we al om kwart over zes langs brommen en niet veel later zijn we wakker en klaar om erop uit te trekken.

We ontbijten op aanbeveling van de Goede Zeer Betrouwbare Lonely Planet in een restaurantje dat de naam Anny's draagt. De jongen achter de bar kijkt van de enige bezette tafel in zijn restaurant naar ons als we binnenkomen en weer terug, zonder ons te groeten, wat ons al bijna rechtsomkeert doet maken. Dat hadden we misschien inderdaad beter kunnen doen, want we moeten eerst een kwartier wachten tot hij de bestelling komt opnemen, en vervolgens nog een uur voordat het het ontbijt, bestaande uit jawel een broodje pindakaas, een bordje fruit en een gebakken ei, geserveerd wordt. In de tussentijd hebben wij ontdekt dat alle vier de restaurants die we sinds gisteren hebben bezocht exact dezelfde menukaart (kopie) hebben, alleen met een ander lettertype en andere opmaak. We komen tot de conclusie dat toerisme hier nog echt in de kinderschoenen staat. Het zijn veelal restaurants die door lokale families gerund worden, waar kinderen in de keuken helpen, afruimen, bestellingen opnemen (omdat zij een beetje Engels spreken) en bedienen. Er wordt weinig waarde gehecht aan service, het afleveren van goede producten en niet te vergeten hygiëne; een toilet is soms niet aanwezig, en als er wel een aanwezig is, blijkt deze behoorlijk smerig, is er geen wasbak/stromend water, zeep of toiletpapier aanwezig. Het is gewoon het beste om hier maar niet teveel bij  stil te staan en vooral geen blik te werpen in keukens in het algemeen, anders zou je niets meer willen eten. Hoe dan ook, we zijn nog steeds kerngezond, niet ziek geworden of aan de looprace geraakt, dus het lijkt (of klinkt) erger dan het is.

In ieder geval, stappen we na het ontbijt (iets later als verwacht dus) op de fiets en rijden naar de andere kant van het eiland om de “Tat Somphamit” en de “Li Phi” watervallen te bezoeken. De zon schijnt al volop en het beloofd een hete dag te worden.

We hebben gisteravond de tip gekregen om voor tien uur 's ochtends de watervallen te bezoeken, om het grote aantal toeristen dat rond die tijd met bussen aankomt te vermijden. Hoewel we later aankomen is het er betrekkelijk rustig, is er geen bus te bekennen zelfs. We hebben weer eens mazzel!

Als eerste lopen we naar de Tat Somphamit watervallen. Eerst horen we het water alleen stromen, maar na enkele minuten lopen hebben we een schitterend uitzicht op de gigantische waterval waar duizenden kubieke liters water naar beneden denderen. We vragen ons af hoe het komt dat het hele eiland zo verschrikkelijk droog is in deze tijd van het jaar, met zo ontzettend veel water op dit eiland en eromheen! 

Door middel van beschilderde houten borden is er een route aangegeven die we kunnen bewandelen. De tekstschrijver c.q schilder blijkt niet erg goed te zijn in zijn schriftelijke Engels. De borden weergeven hilarische teksten als “Life is a beach” (in plaats van Life is a bitch) en “Gone to the beach” (ipv het 'go the beach' wat hij of zij waarschijnlijk bedoelde) 

Het beloofde strand aan het eind van de wandelroute blijkt niet meer dan een soort van zandduin met een bijna droogstaande poel water met veel groene algen, waarschijnlijk vanwege het droge seizoen. Hier gaan we dus maar niet zwemmen. Chantal heeft iets gelezen over één of andere parasiet in rivierwater die onder de huid kruipt en waar je vervolgens heel ziek van kunt worden, nou en daar zitten we dus niet op te wachten! 

Na een kleine pauze lopen we weer terug en volgen met de fiets een route naar een ander strand waar we toch een duik nemen om af te koelen. Na de duik willen we het andere eiland (Don Det) ook een bezoekje brengen en gaan de brug over die de twee eilanden met elkaar verbind. 

Op Don Det aangekomen besluiten we om te gaan lunchen bij alweer een TOP Choise uit de Lonely Planet, namelijk Little Eden, dat gerund wordt door een Belgische topkok, die een uitmuntende kaart schijnt te hebben met westerse gerechten en Franse invloeden. 

Het restaurant ligt in ieder geval op een TOP locatie aan de rivier met daaromheen luxe bungalows in een mooie tuin. Na alle inspanningen hebben we trek gekregen en we kiezen een leuk tafeltje uit. De Belgische eigenaar zit achter de bar en doet weinig zijn best om zijn overduidelijke kater of drugsroes te verbergen. Al snel blijkt dat we niet de enige Nederlanders zijn die Little Eden hebben ontdekt, want er komen vlak na ons voornamelijk Nederlanders binnendruppelen. 

Als we willen bestellen is zowel de eigenaar als het bedienend personeel verdwenen. Dan zie ik vanuit mijn ooghoek drie verlegen koppies om de hoek van de keuken verschijnen. Als ik ze wenk, schieten ze alledrie giechelend, met de hand voor de mond weg. Na ongeveer een minuut of tien komt de eigenaar de bestelling opnemen. Hij ontwijkt onze blik met bloed doorlopen ogen, raadt ons een gerecht aan 'omdat het het meest besteld wordt', en verteld ons dat hij de witte wijn die hij op de kaart heeft staan niet meer verkoopt 'omdat het niet aan te slepen is en hij er anders wekelijks voor naar Pakse moet'. 'Neem maar een LaoLao cocktail, is veel makkelijker te maken' zegt hij. 

We bestellen op zijn aanraden iets van een stoofpot en een gerecht met kip, pepersaus en zijn beroemde Vlaamse frieten. Het smaakt prima, maar we vinden de gerechten meer iets voor een snackbar die een gerecht aanbiedt buiten de kaart om. De frieten zijn zoutloos, slap en vet... We zien de eigenaar uit z'n dak gaan tegen één van de jonge meiden (kinderen) die een drankje naar een verkeerde tafel heeft gebracht en ook dat hij achter zijn bar stiekem van een sterk drankje zit te nippen.

Blijkbaar hebben we te maken een doorgeslagen kok... Lonely Planet...toch niet echt een succes dit. Toch zitten we er nog wel even een tijdje gezellig. Een Beer Laos Dark gaat er best in, en ook die LaoLao cocktail. We raken aan de praat met twee verstokte hippies uit Leiden aan het tafeltje naast ons. Rond een uur of vier houden we het voor gezien en fietsen we weer terug naar Don Khon. Onderweg komen we een kooi tegen met daarin een Gibbon aap. Hij slingert rond in zijn kooi en is benieuwd of er wat bij ons te halen valt. We reiken hem een strohalm toe, maar deze rukt hij uit Chantal haar handen. Ze lijkt daardoor agressief, ook als er een ander stel bij haar komt kijken en de man nog net op tijd kan wegspringen voordat de aap een graai naar zijn ogen kan doen. Ze vertellen echter dat ze 's avonds bij haar mannelijke baasje in bed slaapt dus heel gevaarlijk kan ze ook weer niet zijn...

Uiteraard vandaag word ik 's avonds ineens niet lekker en moet op bed gaan liggen. Na 800 mg Paracetamol lijkt het wel weer te gaan en besluiten we te eten bij een heel vriendelijk vrouwtje even verderop. Ze had ‘s middags al tegen ons gezegd dat ze verse vis zou hebben, dus we hadden haar beloofd om bij haar te komen eten. In het licht van de tl-lampen (waar zich honderden vliegen, muggen en andere insecten verzameld hebben) zoeken we een insectloos plekje. Het is een stuk minder aangenaam dan in de middag, maar we willen de goedlachse Laotiaanse vrouw niet teleurstellen. Natuurlijk bestellen we de vis in bananenblad en een Curry, die overigens best oké zijn. Helaas hebben ook deze vriendelijke mensen niet van hygiëne gehoord, dus na het eten rekenen we meteen af en gaan terug. Een douche en naar bed, het was ons het dagje wel, zeker wat restaurantervaringen betreft.
Voor morgen besluiten we  een ‘relaxdag’ in te lassen. Voor de critici onder ons wil dat zeggen dat we niks op de planning hebben qua vervoer, tripjes, lichamelijke inspanning en evt andere noodzakelijke dingen. :)
 
 
Vrijdag 25 januari

Zoals gezegd doen we vandaag weinig, we wandelen, lezen, eten en drinken en skypen met het thuisfront. Een prima dagbesteding zo voor een keertje!


Zaterdag 26 januari

Om acht uur gaan we met een bootje naar het eiland (been there) Don Det, waar we na een half uurtje varen aankomen. In een restaurant krijgen we ontbijt geserveerd. Na een lekker broodje met een eitje ‘sunny side up’ en een stroperige Lao Koffie krijgen we een zwemvest aangereikt en een peddel. We hebben onze eigen waterdichte zak meegebracht voor de spullen, dit blijkt maar weer een goede aankoop van vier euro in Vang Vieng te zijn geweest.

We zijn niet de enige sportievelingen, met ons zijn er nog 20 anderen die dezelfde kayaktour hebben geboekt. We zijn niet echt fan van dit soort dagexcursies, vanwege het grote aantal mensen en de afhankelijkheid, maar helaas worden er geen kajaks los verhuurd dus is de tour de enige optie om te kajakken.

Eenmaal op het water sluiten we ons achter de groep aan om in de rondte vliegende peddels te ontwijken en om niet midden in een watergevecht te belanden van een groep jongeren die nog duidelijk in de roes van happy shakes en happy mushroom cakes van gisteravond verkeren.  Het zonnetje schijnt al fel deze ochtend, na zo’n half uurtje kajakken gaan we aan wal.

We lopen een kleine twee uur langs een stoffige weg en passeren uitgedroogde rijstvelden en dorpjes waar kinderen vrolijk staan te zwaaien en sabaaiddeeee aan het roepen zijn. Dan arriveren we bij een waterval. Dit is de Phi waterval die we eergisteren ook hebben bezocht, alleen blijkt dit een aftakking van te zijn.
Daarna stappen we weer in de kano. Hoewel er eigenlijk geen stroomversnellingen zijn is het heerlijk vertoeven op het water. We arriveren op een groot meer waar we zo naar de oevers van Cambodja kunnen kijken. We bevinden ons temidden van de bedreigde/uitstervende irriwaddy dolfijnen! Hoewel er in Kratie veel meer zijn, ruim 60, verteld onze gids dat er hier nog maar 7 zijn. Als we ons heel stil houden en niemand meer met peddels in het water slaat, komen ze inderdaad tevoorschijn en zien we ze achter elkaar bovenkomen. Een uurtje bevinden we ons op het water en gaan dan weer aan wal. We bevinden ons in een heel leuk dorpje waar we onze meegebrachte lunch eten, rijst met groenten en watermeloen toe. Kinderen spelen spelletjes en trekken voortdurend onze aandacht. Ze zijn met een hele groep over een touw aan het springen en houden deze steeds een stukje hoger. Een aantal personen van de kayskgroep beginnen mee te doen. Het is leuk om dit kinderspel te zien!

We stappen weer in de boot en varen nog zo’n 3 kwartier. Dan worden we met een busje naar de grootste waterval van zuid-oost Azië gebracht: de Khon Phapheng watervallen. De Khon Phapheng watervallen zijn de grootste in de buurt, ze hebben een debiet dat groter is dan de Niagara Falls. Het uitzicht op de watervallen is indrukwekkend, hoog zijn ze niet, maar het water komt van alle kanten tussen en over de rotsen doorgestroomd met een onbeschrijflijk kracht. Wat een natuurgeweld ! Helaas zijn we in tijdnood gekomen en kunnen we hier maar 20 minuten blijven. We gaan met het busje terug naar de haven waar ook onze kajaks naar toe gebracht zijn. Terwijl de zon ondergaat kajakken we terug naar Don Det, dit is echt magisch met de oranje rode zon voor ons hoog aan de hemel.

Op Don Det aangekomen zijn we vrij om daar te dineren voordat we terug gebracht worden naar het eiland waar wij op verblijven. We eten weer eens heerlijk Indiaas, de keuken die bij ons steeds meer favoriet wordt. Dan worden we door een 16-jarige jongen samen teruggebracht op 1 motor. Een rit van een half uur door het pikdonker en over een zeer hobbelige zanderige weg met stenen. Hoewel ik niet snel bang ben kneep ik hem wel even. Eenmaal terug zijn we toch best moe en duiken we zeer voldaan na een warme douche te bed.
 

Zondag 27 januari – van Don Khon naar Pakse
 
Wie vroeg naar bed gaat, wordt vroeg wakker, dus zitten wij om half zeven rechtop in bed. De buurvrouw in een bungalow naast ons zit al sinds gisteravond, en ook al op deze vroege ochtend flink te rochelen en te kokhalzen van het waarschijnlijk vast zittende slijm in haar keel, dus helemaal lekker wakker worden we niet. Hoe dan ook, we kleden ons aan om te ontbijten, en doen, tot we worden opgehaald om elf uur, enige research naar onze volgende bestemming in Thailand, waar we de volgende dag naar toe gaan.

Om elf uur keren we terug naar vasteland waar we op een busje worden gezet terug naar Pakse. De airconditioning laat het afweten, en het is erg warm vandaag. Gelukkig is het maar een rit van 2,5 uur... Terug in Pakse rond half drie gaan we eerst lunchen en vervolgens keren we terug naar het guesthouse. Daar komen we erachter dat Chantal haar zonnebril in de bus heeft laten liggen. We begeven ons naar het kantoor waar we zijn afgezet en onderweg begint het te gieten van de lucht. Een wolkbreuk die zo’n 30 minuten aanhoudt. Dan wordt het weer droog. Bij het reisbureau aangekomen blijken we mazzel te hebben. Ze hebben haar zonnebril op tijd ontdekt en apart gehouden. Na een kort telefoontje naar een van de chauffeurs komt hij haar bril op z'n scooter brengen. Hupsakee binnen 10 minuten voor elkaar. De eerlijke teruggever krijgt van ons een mooie fooi, zo blij zijn we!
Dan gaan we naar het internetcafe om de verhalen bij te werken en ga ik naar de kapper voor een knip en scheerbeurt. Met mijn lange stoppelbaard en te lange haar begin ik volgens Chantal al op een woeste zeerover te lijken. Glad geschoren en kortgeknipt schuif ik even later naast haar achter een computer, en tikken we een aantal uurtjes tot dat we zere vingers en pijnlijke schouders hebben. Hiermee hebben we Laos afgesloten. De tijd is omgevlogen! Het stemt ons wel een beetje triest dat we aan de vijf laatste weken van onze reis zijn begonnen. Maar eerst is het nog tijd voor Thailand, daar gaan we morgen naar toe!

 

- Foto's bij dit verhaal zijn te vinden bij "Laos - "Relaxen en watervallen bekijken op Don Khon"

Foto’s

3 Reacties

  1. Willy:
    3 februari 2013
    Lieve Chantal en Wouter
    Weer erg genoten van jullie verhalen
    liefs Tante Willy en Oom Wim
  2. Johan:
    4 februari 2013
    Spannende verhalen wéér zeg!!! Mooie tijden en geniet van Thailand!!!
  3. Ritamooy:
    3 maart 2013
    hoi sjaan en wouter, ik reageer even op de laatste blog op jaap zijn site. de mijne is zoek ra ra ra.
    hebben jullie zin in de terugreis.???????????
    Wij wensen jullie een relaxte reis terug, lekker slapen

    Dikke kussen uit krommenie. Jaap en riet