Laos - We worden verrast in de hoofdstad Vientiane

Woensdag 9 januari - van Vang Vieng naar Vientiane

Na een relatief korte rit van 3,5 uur zijn we gearriveerd in de hoofdstad Vientiane, rond een uur of een ‘s middags. Vientiane bevindt zich in een bocht van de brede Mekong rivier en heeft de afgelopen decennia heel wat veranderingen ondergaan. Sinds de Sovjetunie is ingestort in 1991 en het communistische regime is versoepeld, zijn er veel nieuwe bedrijven in de stad gevestigd. Mede door het toerisme en de internationale luchthaven maakt de stad de laatste jaren een heropleving door. We verwachten toch niet te veel van deze stad omdat we in het algemeen niet zo dol zijn op grote steden. We zijn van plan om hier hooguit twee nachten te verblijven i.v.m. met het toeristenvisum voor Thailand die we hier moeten aanvragen.

Ook in Vientiane duurt het even voordat we een plaats hebben gevonden om te overnachten. Het wordt Mixay Paradise Guesthouse, die er flink wat huisregels op na houdt. Zo is het hotel rookvrij, wordt internet van half twaalf 's avonds tot negen uur 's ochtends uitgeschakeld en dient het stil te zijn in het hotel tijdens deze uren. Het hotel is super schoon, gezellig ingericht, warme douche is aanwezig en een lekker bed en ontbijt is inbegrepen. Het leuke is dat dit hotel direct tegenover een tempel (een Wat) ligt op nog geen 10 meter afstand. Af en toe zien we boeddhistische monniken in saffraankleurige gewaden in en uit lopen. Wij zijn helemaal tevreden dus, met de keuze van dit hotel.

Nadat we zijn geïnstalleerd gaan we op zoek naar een gezellig terrasje. Deze hebben we al snel gevonden. Als we een drankje hebben besteld komen we erachter dat het Nederlandse stel uit Rotterdam die we in Vang Vieng hebben ontmoet aan het tafeltje naast ons zit. Zij zijn niet de eersten die we we eerder hebben ontmoet, we komen vaak dezelfde mensen tegen in de verschillende plaatsen die op onze route liggen.  Hoe dan ook we schuiven gezellig aan en wisselen onder het genot van een biertje reisverhalen en tips uit.
Als we ‘s avonds gegeten hebben en terug lopen komen we onze ondeugende flierenfluitende Geätan tegen die we voor het laatst hebben gezien in Luang Prabang. Hij nodigt ons uit voor een drankje. Geätan zit weer vol absurde verhalen, voornamelijk over lokale vrouwen die hij onderweg aan de haak heeft geslagen en waarmee hij de gekste dingen heeft beleefd. Zo kwam hij een vrouw tegen die moeilijk ter been was en gaf hij haar een lift op de fiets. Helaas viel ze op de autoweg van de fiets af en moest hij haar naar het ziekenhuis brengen. Een andere vrouw bood hij een douche aan in z’n hotelkamer omdat ze zo verschrikkelijk smerig was en bijna geen kleding aan haar lijf had, maar die na een douche en een nieuwe jurk vervolgens een mes trok in de receptie tegen een andere vrouw zonder duidelijke reden. Ook is Gaetan verliefd geworden op een jonge masseuse in Vang Vieng een paar dagen geleden, waarmee hij drie nachten van zijn leven heeft gehad en denkt hij erover weer terug te gaan om haar op te zoeken. Jaja, wij geloven hier natuurlijk niks van, maar hebben een vermakelijke avond. Na het drankje keren we terug om nog even met het thuisfront te skypen voordat de internetverbinding uitgeschakeld wordt in hotel.
 

Donderdag 10 januari

Vannacht rond half vijf zaten we recht op in onze bed want er werd herhaaldelijk op een gong geslagen, die zich blijkbaar op directe afstand van onze kamer bevindt. We denken dat dit de gong is van de nabije tempel, en die de ochtend al inluidt, wanneer de monniken op pad gaan met een kommetje om aalmoezen/maaltijden in ontvangst te nemen.

Na het ontbijt hebben we een fiets gehuurd en zijn we naar het Thaise consulaat gefietst. Als we daar aan komen is het voor de poort een drukte van jewelste en staat er weer iemand op een fluitje te blazen dat we onze fiets op een bepaalde plaats tegen betaling moeten parkeren. Deze kennen we inmiddels, dus parkeren we onze fiets aan de overkant bij een restaurant. Anderen zien we heel netjes parkeren op aanwijzingen van deze brigadier die zo een extra centje weet te verdienen. Wat zijn toeristen toch eigenlijk ook een stel kuddedieren, zo gemakkelijk te manipuleren. Hoezo moeten wij onze fiets daar parkeren? Er hangt nergens een bord en er staat ook nergens dat je nergens anders mag parkeren.

Voordat we door de poort gaan worden we staande gehouden door iemand die zegt dat we onze aanmelding buiten de poort moeten invullen, maar ook dit laten we langs ons heen gaan.

Binnen zien we een massa mensen die allemaal staan te wachten tot ze het visum kunnen aanvragen. Dit hadden we toch niet verwacht, zoveel mensen. Hoe dan ook, we trekken een bonnetje en sluiten achter in de rij aan. 114 wachtenden voor ons... pfff zijn er wel echt zo veel mensen die een visum voor Thailand nodig hebben? We vullen alvast de papieren in voor de aanvraag.  Het digitale bord met rode cijfers dat aangeeft welke nummers aan de beurt zijn verspringt erg langzaam. Er zitten minstens vijf minuten tussen twee getallen, dit gaat een lange ochtend worden. Dan komt er een jongen naast ons staan die zegt dat hij per ongeluk twee bonnetjes heeft getrokken en geeft ons er één van. Dit geeft ons een voorsprong van 50 wachtenden... nu nog maar 54 wachtenden voor ons. Even later gaat het snel met de nummers om onverklaarbare reden en als we even  later aan de beurt zijn, zijn we anderhalf uur verder. We worden naar een andere wachtruimte verwezen waar we vanzelf worden opgeroepen om de visa’s te betalen. Hier begint het wachten natuurlijk weer van voor af aan, heel erg efficiënt allemaal. Wij besluiten buiten in het zonnetje te gaan zitten wachten en kijken af toe om een hoekje om de vorderingen in de gaten te houden. We raken in gesprek met een man uit Noorwegen met een huis in Pattaya (hij schiet meteen in de verdediging door te zeggen dat Pattaya – bekend om de travestieten party – meerdere gezichten heeft). Het is deze man die ons DE ONTHULLING van de dag doet.

WANT als wij vragen of hij ook zo lang heeft moeten wachten op zijn beurt, grijnst hij. Hij verteld ons dat de Laotianen die buiten de poort op een kluitje staan, vanmorgen een rits bonnen uit het apparaat hebben getrokken. Dus als je als buitenlander aankomt, dan kun je kiezen: of je wacht heel lang tot je aan de beurt bent, of je koopt voor 50.000 (5 euro) een bonnetje en bent zo aan de beurt, hoe bedoel je uitgekookt!!! Het is zo vergezocht dat we er erg om moeten lachen. Wat een geld zullen die mensen verdienen zeg!

Als we eindelijk de visa’s betaald hebben stappen we om half twee op de fiets. Het zonnetje is inmiddels heerlijk gaan schijnen. Ondanks dat we er niet naar uit hebben gekeken om weer een grote stad te bezoeken bevalt Vientiane ons uitstekend! De mensen die we tegen komen zijn erg vriendelijk, we kunnen de hele stad gemakkelijk op de fiets doorkruizen, en er zijn hele mooie tempels, paleizen en monumenten te bezichtigen. Misschien vinden we Vientiane wel aangenamer dan Luang Prabang. De stad is in ieder geval veel authentieker en niet volledig gericht op en ontwikkeld voor toeristen.

We bezoeken twee tempels die worden aangeraden in de verschillende reisgidsen; Wat Si Saket (met zijn 10.080 boeddhabeelden, groot klein, van hout, steen of brons) en de Haw Pha Kaew, ooit een exclusieve tempel voor koningen maar nu een nationaal museum met boeddhistische kunst. We zijn niet erg onder de indruk van Haw Pha Kaew, maar de Wat Si Saket is daarentegen heel bijzonder. Dit is de oudste tempel in Vientiane (gebouwd in 1818), en is gespaard gebleven tijdens verschillende oorlogen.

‘s Avonds maken we kennis met de Indiase keuken! Als we hadden geweten dat Indiaas eten zo-ontzettend-vurrukkelijk is, dan hadden we waarschijnlijk veel vaker Indische restaurants opgezocht. God wat zitten we te smullen van al die heerlijkheden zoals Samosa!! Tot slot wandelen we na het eten nog een uurtje over de night market. Deze is vergelijkbaar met de night market in Luang prabang, echter minder toeristisch en ook populair bij de lokale bevolking. De spullen die er verkocht worden zijn echter wel minder mooi dan in Luang Prabang.
 

Vrijdag 11 januari

De fiets hebben we vandaag nog een dagje gehouden want we moeten o.a. het visum vanmiddag bij het consulaat ophalen. ‘s Ochtends brengen we eerst een bezoek aan het Lao Nationaal Museum, dat echt super interessant en informatief blijkt te zijn. Hier wordt de geschiedenis van de prehistorische tijden tot op het heden getoond. Niet alleen zien we beenderen van dinosaurussen (?) uit prehistorische tijd, we bezichtigen ook vondsten die gedaan zijn in het hele land zoals een kruik uit de ‘vlakte der kruiken’ en objecten uit Khmer-boedistische tijd. 

Verder wordt er veel informatie gegeven over de verschillende culturele minderheden en hun manier van leven in verschillende regio’s en is er veel informatie (propaganda) over de ‘speciale (Amerikaanse) oorlog’.

Daarna fietsen we naar de omvangrijke Talat Sao markt en laten ons verleiden tot het kopen van een nieuwe fotocamera die Wouter al heel lang wilde hebben. En aangezien de camera vorige week in de rivier is gevallen en soms toch net niet helemaal goed functioneert, is dit helemaal geen verkeerde aankoop. We hebben tot een mooie prijzen weten of te dingen en krijgen attributen als een cameratasje en sd-kaartje er gratis bij. En bij een plaatselijke juwelier hebben we een mooi horloge gevonden (voor Chantal), nog voor haar verjaardag (van Wouter). Een cadeautje met een missie, omdat Wouter af en toe gek wordt van het de hele dag vragen hoe laat het is ;)

Vervolgens halen we het visum op bij het consulaat (we zijn laat, hoeven niet te wachten en mogen zo doorlopen, hoera!) en bezoeken daarna  de belangrijke en zeer religieuze Pha That Luang (ook wel De Grote Stoepa). Deze stoepa staat bekend als het symbool van de Laotiaanse natie. Vervolgens fietsen we langs de Patuxai (de overwiningspoort, of de zogenaamde Ark de Triomphe van Laos). Dit monument is gebouwd in 1964 ter herdenking van de Laotiaanse burgeroorlog tussen 1953 en 1975. Volgens sommigen is deze poort gebouwd van beton dat is gedoneerd door Amerika, dat bedoeld was voor het aanleggen van een nieuwe luchthaven.
Dan is de dag zo goed als om en vlijen we ons op een terrasje voor een hapje en drankje. Ondertussen verdiepen we ons in onze volgende bestemming; Kha Thaek, waar we morgen naar toe zullen reizen.

- Foto's bij dit verhaal zijn te vinden bij "Laos - We worden verrast in de hoofdstad Vientiane "