Laos - Wat is er gebeurd in Vang Vieng?

Zaterdag 5 januari - van Luang Prabang naar Vang Vieng

Nadat we de familie met de broodjeskraam waar we elke dag ontbijten gedag hebben gezegd stappen we om 09.15 uur in het minibusje dat ons naar Vang Vieng zal brengen. De chauffeur die amper Engels spreekt rijdt drie keer hetzelfde rondje door de stad om ook andere reizigers met dezelfde bestemming op te halen. Op het moment dat we denken de stad te verlaten meld hij dat er nog drie reizigers mee moeten in hetzelfde busje.. We verbazen ons nog steeds. Alle stoelen zijn bezet en de chauffeur wil nog drie jongens met lengte 1.90 m plus bagage in de bus hebben. Na hevig protest vraagt hij een collega of deze niet nog een plekje heeft om een alleen reizende passagier over te plaatsen naar een andere minibus. We vermoeden trouwens allemaal dat onze chauffeur een kater heeft van de drank, al lijkt drugs veel aannemelijker, want echt fris kijkt hij niet uit zijn bloeddoorlopen ogen. Als het maar goed gaat... De (lange) jongens moeten samen voorin gaan zitten op ca. 1,5 stoel. Ze kunnen er zelf ook niet echt om lachen, maar ja, wat moet je anders? 
 
De weg slingert zich door het karstgebergte en we worden getrakteerd op een schitterende rit. Het doet ons een beetje denken aan Halong Bay, alleen zijn deze karstbergen niet omgeven door water. Na de zes-uur durende rit rijden we om 15.00 uur Vang Vieng binnen. De chauffeur heeft ons beloofd om ons voor het guesthouse af te zetten, maar we worden ergens in een verloren straatje gedropt. Tja zegt hij, ik rijd tot hier en niet verder. Dan maar lopend verder en zwetend komen we bij het guesthouse aan dat we via internet gereserveerd hebben. Voordat we naar een nieuwe plaats afreizen zoeken we meestal eerst informatie op in de Lonely Planet en checken we plaatselijke hotels op Tripadvisor, maar niet altijd blijken onze verwachtingen overeen te komen met de werkelijkheid. Ook in dit geval want de in onze aantekeningen beschreven schone accommodatie blijkt in werkelijkheid helemaal niet schoon en verzorgd te zijn, dus moeten we toch nog op zoek naar iets anders.
 
Ondanks dat Vang Vieng in een schitterende natuurlijke omgeving ligt is het dorp in de loop der jaren uitgegroeid tot een trekpleister voor feestvierende, alcohol- en drugs- gebruikende jongeren die weinig respect hebben voor de natuur en lokale cultuur. Deze plaats is razend bekend geworden vanwege het tubing fenomeen. In een oude binnenband kan men de rivier afdrijven in een paar uur. De vele barretjes langs de oever van de rivier voorzien de feestvierende jeugd van buckets (emmers) met een mix van sterke drank, bier, whiskey, en soft- en harddrugs (heroïne). Deze onverantwoordelijke vorm van toerisme heeft veel schade in het dorp aangericht. De laatste paar jaar bedraagt het gemiddelde sterfte cijfer 20/25 personen. Dit betreft jongeren die onder invloed van alcohol en drugs om het leven komen door bijv. een dodelijke val op een rots. Verschillende organisaties en de overheid proberen al enige tijd dit probleem aan te pakken. Dit blijkt niet zo gemakkelijk omdat bijna alle restaurants en guesthouses hun inkomen te danken hebben aan deze flink-geld-uitgevende jonge mensen. 

In eerste instantie wilden wij deze plaats overslaan, omdat de verhalen over dronken jongeren op straat, het vele drugsgebruik en de harde muziek nu niet echt iets is dat ons aantrekt. De berichten over de mooie omgeving met vele grotten heeft ons toch doen besluiten deze plaats voor een paar dagen aan te doen. 

Als we echter het dorp inlopen komen we bijna geen mens tegen. We horen nergens muziek en de restaurants en bars zijn vrijwel uitgestorven. Eerst denken we nog dat iedereen zich in een binnenband op de rivier bevindt, maar later zal blijken dat dit niet het geval is, en dat de overheid sinds vijf dec. een verbod heeft ingevoerd na de zoveelste dode persoon in 2012. Alle bars langs de rivier zijn gesloten, kabelbanen zijn naar beneden gehaald en er staan hoge boetes op drank- en drugs verkoop- en gebruik langs de rivier. Dit verbod heeft zich razendsnel onder reizigers verspreid, en nu er niet meer gedronken en gebruikt mag worden blijven de meeste party-flockers weg. Dit betekent dat vrijwel alle guesthouses (meer dan 120) onderbezet zijn, restaurants 's avonds leeg zijn en blijven, souvenirwinkels niets meer verkopen, enkele bars al gesloten zijn en de lokale bevolking chagrijnig voor zich uit zit te staren voor hun huis of winkel. Vooral de werknemers van de binnenbandverhuur kunnen nog geen klein lachje produceren sinds ze van honderden binnenbanden a 5 euro per dag, op een goede dag nog maar 100 binnenbanden verhuren... Maar hier komen we pas later achter.

We besluiten een drankje te doen in een bar met uitzicht op de rivier en zien helemaal niemand in een band ronddobberen. We besluiten eens navraag te doen. De overheid blijkt al jaren bezig te zijn geweest met het nemen van maatregelen om de stad weer de gemoedelijke sfeer terug te geven van een jaar of tien geleden en om de bouw van betonnen pensions en de luidruchtige café’s tegen te gaan. In 2011 hebben meer dan 20 mensen de dood gevonden in Vang Vieng, in 2012 is dit aantal gestegen naar een geschatte 30 personen. De ongelukken waarbij mensen verwond zijn geraakt nog niet meegerekend. Jongeren die laveloos of onder invloed de rivier afdrijven en via een tokkelbaan van de ene kant van de rivier naar de andere kant suizen en daarbij totaal niet meer denken aan hun veiligheid. Ze zijn in het water gevallen met hun hoofd op een steen of zijn het bewustzijn verloren door de alcohol of drugs en vervolgens verdronken. Dit heeft er in dec. toe geleid dat de rust is wedergekeerd door het verbod in Vang Vieng, maar heeft de lokale bevolking naar de rand van faillissement geduwd door deze drastisch genomen maatregelen. Het zal enige tijd duren voordat Vang Vieng zijn slechte imago heeft kwijt geraakt en een ander segment toeristen heeft aangetrokken. Naar ons idee zullen restaurants en hotels zich hierop moeten aanpassen, want de bestaande faciliteiten zijn voldoende voor de niet veeleisende backpacker maar schieten echt te kort voor mensen die gesteld zijn op enige luxe en comfort. 

Als de zon is ondergegaan en we ons drankje op hebben gaan we een hapje eten. Op straat komen we Isaiah tegen. Hij heeft zijn vrienden gevonden in Luang Prabang  en zal de volgende dag vertrekken met de kano van Vang Vieng naar Vientiane. Leuk om hem weer even gezien en gesproken te hebben. Het zal de laatste keer zijn, want over twee dagen vliegt hij van Vientiane terug naar Melbourne. 

Wij maken het niet laat en keren na het eten terug naar het bungalowtje dat we hebben gehuurd met uitzicht op de bergen. 

Zondag 6 januari

We worden wakker met de zon op ons gezicht en hebben een prachtig uitzicht. Heerlijk om zo de dag te beginnen! We trekken onze wandelschoenen aan en besluiten vandaag een flinke wandeling te maken naar Tham Phu Kham. De grot staat ook wel bekend als de Blauwe Lagune, vanwege het azuurblauwe water. Vol goede moed gaan we op weg en wandelen door het imposante karstlandschap. Een 8 kilometer lang grindpad moet ons erheen leiden. We vinden de route nogal saai dus gaan al snel van het gebaande pad en vinden onze eigen weg door de droogstaande rijstvelden zonder precies te weten waar we zullen eindigen. We lopen langs een bijna uitgedroogde beek waar iemand zijn scooter in staat te wassen en een vrouw haar was aan t doen is.  Een meisje dat zich aan het wassen is een stukje verderop wijst ons (ongevraagd) de weg en vraagt vervolgens om geld. ook sommige andere kinderen hebben al op jonge leeftijd verkeerde woorden geleerd want als ze ons zien voorbij komen steken ze hun kleine handje uit en roepen 'money money money'.
 
Na een kleine lunch (pannenkoek van melk en met een gebakken ei erin verwerkt, ja heeel apart) moeten we nog 30 meter klimmen om bij de ingang van de grot te komen. Hijgend komen we boven en met een zaklamp lopen we de grote grot binnen. Het is nogal glad, maar van binnen is het één grote ruimte. Er is niet heel veel te zien dus gaan we naar het beekje waar het water net als bij de waterval in Luang Prabang diepblauw is. We horen van een man dat in China  de Chinezen sommige poelen blauw maken door middel van een vloeistof, puur om het een  aantrekkelijke plaats te maken voor toeristen. Het water hier in Laos is echter puur natuur en bevat geen kleurstof, dus voor Wouter een goede reden voor een verfrissende duik!
 
Dan besluiten we terug te lopen, we hebben nog flink wat kilometers te gaan. We gaan weer van het pad af en zwerven door de droogstaande rijstvelden in de brandende zon. Na anderhalf uur gelopen te hebben kunnen we niet verder en moeten we een laagstaand riviertje oversteken. Na even zoeken vinden we een plek waar keien in het water liggen zodat we kunnen oversteken. Dan horen we een plons... Het fototoestel is aan een tak blijven hangen en is in het water gevallen. Het toestel is drijfnat en niet bepaald waterproef! Natuurlijk doet de camera helemaal niks meer en balend als een stekker lopen we verder. We hebben echter al eens te maken gehad met waterschade aan een telefoon (deze heeft Chantal namelijk in een broek laten zitten en meegewassen in de wasmachine) en toen hebben we de telefoon in droge rijst gelegd. Na drie dagen was het vocht door de rijst uit de telefoon getrokken en functioneerde deze weer (voor 85%). Diezelfde truc moesten we nog maar eens proberen. Chantal probeert met handen en voeten duidelijk te maken aan een plaatselijke dame dat we rijst van haar willen kopen maar de arme vrouw snapt er helemaal niks van en komt met gekookte en ‘sticky’ rijst aanzetten. Daar hebben we helaas niks aan dus kopen we een paar uur later in het dorp bij een winkeltje een grote zak rijst, een paar ijskoude drankjes en een versnapering. Na 25 kilometer lopen kunnen we nog boe of ba zeggen, laat staan bewegen. 
 
We ploffen neer op het terras van de bungalow en kijken zonder te praten naar de zon die ondergaat. Op hoop van zegen leggen we het fototoestel in een bak met rijst en nippen van ons heerlijk koude en welverdiende drankje.‘s Avonds voelt Chantal zich helemaal niet lekker en het lijkt wel of de felle zon en de lange wandeling hun tol beginnen te eisen. We proberen nog wel wat te gaan eten, maar bij het zien en ruiken van eten moet zij rennend naar het toilet en staat vervolgens te trillen op haar benen. Dat wordt naar huis en naar bed, waarschijnlijk een lichte zonnesteek opgelopen vandaag. We zijn al snel onder zeil.

Maandag 7 januari & dinsdag 8 januari

Chantal voelt zich nog altijd niet topfit en we besluiten vandaag en morgen lekker te relaxen. We lopen naar het centrum en vinden een mooi plekje langs de rivier waar we rustig kunnen zitten. We vullen de dag met lezen, eten en drinken.

We willen toch ook zelf eens meemaken hoe het is om met een band de rivier af te drijven, dus ‘s middags huren we twee binnenbanden en worden door een tuktuk 4 km verderop langs de kant van de rivier afgezet. De stroming is niet al te sterk in dit droge seizoen van het jaar dus we drijven langzaam voorwaarts. Er zijn niet veel stroomversnellingen en het is ook niet zo diep. Het komt regelmatig voor dat we onze kont schaven aan de in het water liggende rotsen! We drijven langs de lege oevers waar een paar maanden geleden nog een overvloed was aan barretjes, en de jongelui in binnenbanden letterlijk binnen gehengeld werd. De zon zakt al snel achter de bergen en al gauw zitten we te rillen van de kou. Na ongeveer 2 kilometer zien we een man aan de kant van de rivier staan die ons met zijn tuktuk de laatste twee kilometer terug wil rijden. Hier zeggen we geen nee tegen, wij hebben genoeg getubed. Tuben is echt hartstikke leuk (zonder drank en drugs), alleen zijn wij veel te laat vertrokken. Terug in de bungalow is het alweer tijd om in te pakken. Morgen zullen we onze nieuwe bestemming bereiken: de hoofdstad Vientiane.