Cambodja - Belevenissen in Battambang

Maandag 12 november 2012 – KAMPOT – BATTAMBANG

 

Ondanks dat we aardig aan het ritme gewend zijn om vroeg op te staan is half 6 nog altijd erg vroeg voor deze backpackers. Onze spullen zijn ingepakt voor een nieuwe reisdag. Vandaag gaan we van Kampot naar Battambang met een tussenstop in Phnom Penh. De dag begint al goed als we denken niet te worden opgehaald door een tuktuk. Aangezien het al zeven uur is...en we half zeven zouden worden opgehaald. Als we navraag doen wordt ons verteld dat we ons geen zorgen hoeven te maken, de tuktuk komt eraan. Na 10 minuten worden we inderdaad opgehaald, maar de bus die we geboekt hebben om 06.45 uur is natuurlijk zonder ons vertrokken. Geduldig wachten we op onze tickets en uiteindelijk vertrekken we om 7.40 uur met een plaaselijke, wel air-conditioned bus naar Phnom Penh. Onderweg stoppen we meerdere keren om mensen in en uit te laten stappen en we vragen ons af of er niet met ons gesold is. Onze indruk blijkt juist als we in Phnom Penh aankomen. “We zijn er, uitstappen allemaal” horen we. Ons was echter verteld dat deze bus direct door zou rijden naar Battambang. Onze tassen zijn al uit de bus gehaald dus we gaan maar even vragen wat nu de bedoeling is. “Hier gaat geen bus naar Battambang meneer, dan moeten jullie naar een ander busstation”  Geweldig!! Bij verschillende mensen wordt er even nagevraagd, maar dan komt iemand ons vertellen dat we even moeten wachten op een tuktuk die ons naar het andere station zal brengen.

Een kwartier later worden we afgezet bij een ander busstation, de tuktuk-chauffeur zegt u iets (wat wij uiteraard niet verstaan) tegen de cassiere en rijdt weg. Aha, we zijn een heel stuk wijzer. Dan zelf maar naar het loket. De niet al te behulpzame dame achter het loket verteld dat onze bus over ongeveer 2 uur vertrekt. Het wordt steeds interresanter. Als ze het moet uitleggen in het Engels komt ze niet meer uit haar woorden en haalt er een collega bij. Ik vertel dat we niet helemaal snappen waarom we van de ene plek naar de andere worden gestuurd en waarom we telkens zo lang moeten wachten totdat we verder kunnen. Hij vertelt dat hij er ook niet zoveel aan kan doen, omdat hij pas twee uur geleden is gebeld dat wij met een bus mee naar Battambang moeten. Het begint ons te dagen dat we gewoon ergens tussen gestopt moeten worden. Als ik vervolgens tien minuten later zie en hoor dat een buitenlandse man twee bustickets koopt naar Battambang en gelijk mag instappen trek ik aan de bel. Nadat we duidelijk gemaakt hebben dat we het niet eens zijn met de gang van zaken, kunnen we plotseling wel met een bus mee die 5 minuten later vertrekt. We zien van dit alles de logica totaal niet in maar we zijn blij dat we door kunnen reizen, anders zouden we pas tegen tien uur vanavond al dan niet later, in Battambang aankomen.

 

De bus is versierd met paarsglimmende bloemetjes gordijnen en een televisie voor in de bus zend keihard MTV Cambodja uit. Gelukkig wordt het afgewisseld met de films Rambo in the jungle en the terminator (de martelscenes zijn er wél uitgeknipt) en een comediefilm die zo verschrikkelijk flauw is dat wij er de humor niet van in zien maar die onze cambodiaanse medepassagiers pijn in de kaken van het lachen bezorgd.

Na een nog eens 6 uur durende rit komen we in het donker aan in Battambang aan en samen met een andere jongen die bij ons in de bus zat gaan we op zoek naar een guesthouse. Ook hier is het aanbod aan guesthouses enorm en rijden we met een tuktuk langs verschillende hostels om de kamers te bekijken. Het is inmiddels heel hard gaan regenen en onweren. Het vierde guesthouse vinden we geschikt om een paar nachten te verblijven. De enthousiaste drukke en ontwapenende tuktuk chauffeur die ons heeft rondgereden heet Ya Ya en wil ons voor de komende dagen vastleggen omdat hij ons graag de omgeving wil laten zien en vooral verzekerd wil zijn van een paar dagen werk. We spreken met hem af dat hij ons overmorgen de hele dag mag rond rijden.

 

We verblijven in Lux guesthouse en de kamer is dan ook lux(e), schoon en heeft een hotelwaardige (suite) uitstraling. Chantal heeft ons al gebombadeerd van backpackers naar Flashpackers, want we kiezen eerder voor een mooie schone kamer die iets meer kost dan voor helemaal een habbekrats in een dormitory te slapen. Maar voor de tien dollar die we voor deze ruime kamer met warm water, en een groot schoon bed betalen, hoeven we het ook niet te laten.

 

Om 21.00 uur gaan we op zoek naar een restaurant, want we hebben aardig honger gekregen. We gaan zitten bij Gecko café (een café restaurant dat wordt gerund door voormalige straatkinderen die een tweede kans hebben gekregen) en komen Kevin weer tegen. Hij vertelt ons dat hij 6 maanden alleen op reis is en al een groot deel van Cambodja heeft gezien. Onze hoofdgerechten hebben we nauwelijks op als ons gevraagd wordt om te betalen. Het restaurant gaat namelijk sluiten. De luiken worden gesloten, de verlichting gedoofd en we worden nog net niet verzocht om naar buiten te gaan. Dus..  Wouter kan tenminste zijn biertje nog even opdrinken. Jammer, maar eigenlijk zijn we blij dat we daarna in ons bed liggen, want het was een lange dag. We vallen al snel als een blok in slaap.

 

Dinsdag 13 november 2012 - BATTAMBANG

 

Smorgens ontbijten we in Deluxe Villa’s om de hoek van het guesthouse. Dit recent opgeleverde complex is van dezelfde eigenaar. We vinden een mooi plekje met uizicht over het zwembad en de villa’s temidden van een mooie tuin. Onze gastheer is vriendelijk beleefd en spreekt maar een beetje Engels. Niet veel later wordt ons een royaal ontbijt gebracht. Pancakes, bagels, creps, scrumblled eggs en donuts en als we het ontbijt op hebben krijgen we nog fruit toe.! Na het ontbijt kuieren op ons gemak 2 uur door het centrum en bezoeken we de lokale markt....

 

Deze markt heeft een eigen confectie-afdeling. Kleding wordt ter plaatse op maat gemaakt en overal zitten vrouwen achter naaimachines. Stoffen, applicaties, garen, alles wordt hier verkocht. De goud- zilverafdeling is enorm, en we zien hier allerlei kleine en heel grote edelstenen achter de vitrines liggen. Als we een mooie armband zien zegt de verkoper dat deze 550 dollar kost. Dit lijkt ons een veel te hoog bedrag en we sluiten niet uit dat deze verkoper denkt dat wij een goudzak onder het bed hebben staan. We vragen niet verder en lopen door, tenslotte hebben wij veel te weinig verstand van goud en kunnen we amper het verschil tussen echt en nep onderscheidden.

 

Dan komen we bij de groenteafdeling...en die  overloopt in de vleeswarenmarkt. Nou deze vergeten we  niet snel.. Een korte opsomming (heb je geen sterke maag sla deze alinea dan maar over): uit elkaar gehaalde kikkers (kikkers gescheiden van de ingewanden beiden op een hoop, een lekkere zwerm vliegen eromheen), levende slangen, slakken, krabben en vissen in plastic afwasteiltjes, koeien en varkens helemaal ontleed (alle organen, huiden etc. Gesorteerd op tafel). Niets is afgedekt, het is er warm, overal zwermen vliegen en dan een onbeschrijfelijke stinklucht. Noemenswaardig zijn ook de kinderen die met hun ouder mee naar de markt zijn genomen en die zowel slapend als spelend een onderdeel vormen van deze markt. Heel snel en walgend verlaten we de markt. We bedenken ons dat we NIET in stalletjes langs de kant van de weg willen eten deze dagen.

 

We komen terug bij het hotel en zijn bekaf. Waarvan weten we eigenlijk niet.. maar we besluiten even een siesta te houden. Misschien dat de belevenissen van de afgelopen dagen en alle nieuwe indrukken de oorzaak van onze vermoeidheid is. Na een powernap en een lekkere douche besluiten we naar de andere kant van de stad te wandelen. We lopen langs het water en verbazen ons over de vele eettentjes langs de rivier. Dit is echter een dinnerarea voor de lokale bevolking. Kleine jongetjes komen bij ons bedelen en telkens als we nee verkopen hebben we een dubbel gevoel. Toch bestrijden we de armoede niet door kinderen die er op uit zijn gestuurd door hun ouders geld te geven. Hoogstens doen we een bijdrage aan een verkeerde opvoeding en stimuleren we alleen maar door geld te geven.

 

Verder is het een vermakelijke wandeling. We zien mensen sporten op dit uur van de dag. Aan de oever van de rivier wordt een groepsles aerobics gegeven, over de boulevard wordt hardgelopen, bij de sportvelden wordt fanatiek gevolleybald en op straat zien we een spel waarbij men een soort van ‘ shuttle’ met een veer eraan probeert hoog te houden met alleen de voeten en de knieen. We dineren bij Café Eden waar we allerbei een salade nemen met een lekker glas wijn. Dit kunnen we ons veroorloven vandaag. Opmerkelijk en grappig bovendien in dit restaurant zijn hier de glazen water die bij een drankje geserveerd worden: een jampot met water en ijs.

 

Terwijl we terug naar ons hotel lopen, komen we langs een karaoke bar. Cambodjanen zijn dol op kareoke, maar we snappen nog steeds niet helemaal hoe het nou zit met deze uitgaansgelegenheden. Meisjes in korte rokjes en op hoge hakken zitten naast elkaar te wachten totdat er mannen komen die voor vijf dollar een uur karaoke willen zingen met een meisje naar keuze in een privé ruimte. Dit klinkt ons meer als prostitutie in de oren..maar het fijne hiervan komen we door de lokale bevolking niet te weten...

 

Woensdag 14 november 2012 - BATTAMBANG

 

Om stipt acht uur worden we opgehaald door Ya Ya. Hij staat te popelen om ons alle mooie plekken in de omgeving te laten zien :) we stappen in en rijden de stad uit het platteland in. De eerste plek waar we komen is 'bamboe trein' (vernoemd naar het bamboe-onderstel van de trein. Deze trein werd en word nog steeds als vervoersmiddel gebruikt voornamelijk door de mensen die in de dorpjes langs het spoor wonen, enkele kilometers van de bewoonde wereld) We worden verzocht op een karretje te stappen en dan begint onze 'rollercoaster' rit. Met bijna 45 km/uur vliegen we zowat over het smalle spoor. Met de wind door onze haren rijden we door het mooie landschap op weg naar Ou Sralau, een klein afgelegen dorpje buiten Battambang. Bij aankomst worden we verwelkomt door de kinderen van het dorp. Ze willen ons drankjes, kleding en zelf gemaakte kunst verkopen. De jonge kinderen maken binnen no-time een sprinkhaan, een armband, een ring en een broche van bamboe bladeren. We vinden het erg knap en kijken toe hoe zij vlijtig en snel aan het werk zijn. Na een drankje genuttigd te hebben en een rondje door het dorp gelopen te hebben, rijden we dezelfde rit terug en stappen we weer bij Ya Ya in de tuktuk.

 

We rijden door naar Prasat Banan, een 76 meter hoge heuvel die we door 356 treden weten te bereiken. Even bijkomend van de klim bekijken we de 5 torens die gebouwd zijn van zandsteen en lateriet. De torens zijn grotendeels verwoest door de Rode Kmer, maar we hebben hier alvast een voorproefje van de tempels van Angkor. Naast het pad komen we bordjes tegen met 'danger!! Mines!!' We worden er bewust van dat er nog altijd veel niet ontplofte mijnen in Cambodja liggen. We lezen dat er tijdens de 'geheime oorlog van Amerika' 285 miljoen clusterbommen op Cambodja, Laos en Vietnam zijn gegooid. De Rode Khmer hebben nog eens miljoenen landmijnen in de grond geplaatst tijdens hun driejarig regime. Naar schatting is 30 % daarvan nog verborgen en intact. Nu nog steeds vallen er oorlogsslachtoffers. Onze reisgids beschrijft twee van de ontelbare ongelukken in Cambodia: zo ging een jongetje tijdens zijn werk op de per ongeluk op een landmijn staan. Zijn vader was niet in staat om hem voor behandeling naar een ziekenhuis te brengen en gebruikte een handzaag om het been van de jongen te amputeren. In een andere provincie ontdekte een meisje van 5 een glanzend metalen voorwerp - haar nieuwe speeltje. Het meisje en haar vriendjes speelden er dagen mee, tot het onverwacht explodeerde; het was een clusterbom

 

We gaan van de hoofdweg af en rijden een zandpad in op weg naar  onze laatste bestemming van vandaag. De rit met een tuktuk over zo'n 'dirt-road' is werkelijk sensationeel. Door de hobbels en kuilen in de weg worden we alle kanten in de tuktuk opgeslingerd. Het is een helse rit en we moeten ons stevig vasthouden. Het is maar 10 kilometer verzekerd Ya Ya ons.. werkelijk een hele geruststelling.... Uiteindelijk komen we aan bij Phnom Sampeu. Na een heerlijke lunch rijden we met een scooter de berg op. Op deze onheilspellende plek ondervroeg de Rode Khmer duizenden mensen om ze vervolgens te vermoorden en hun lichamen in de nabijgelegen kloven te gooien, de Killing Caves. Deze plaats maakt een enorme indruk op ons. Beneden in de grot zit een oude man met verdrietige ogen. Onze jonge gids verteld dat die man (waarschijnlijk heeft hij een postraumatische ervaring overgehouden aan de oorlog) al achtien jaar dag in dag uit van smorgens vroeg tot savonds laat op een kleedje in grot zit. Hij zit en hij bidt en hij houdt de grot schoon. Onze gids verteld ons nog een heel ander verhaal. We weten niet of het waargebeurd is, maar de jongen kwam niet over alsof hij het heeft verzonnen. Hij vertelde in detail dat een week of drie eerder, een heel oude vrouw,  onder aan de berg stond die naar boven wilde, hij gaf haar een lift omdat ze zo slecht ter been was. Hij zag dat achterop haar schedel geen haar meer groeide maar dacht in eerste instantie dat ze geopereerd was ofzo, ze sprak heel erg goed Engels en vertelde dat ze uit  Amerika over was om het land te bezoeken. Later bovenop de berg raakte ze erg van slag en vertelde haar eigenlijke reden van haar bezoek. Ze beweerde de Killing Caves overleeft te hebben. De rode Khmer had haar hoofd geschampt en de killing caves ingeduwt. Ze overleefde, leefde zes maanden naar zeggen van aardappels en planten en durfden het toen aan om te vluchten. Ze is naar Amerika weten te vluchten, is daar een nieuw leven begonnen en heeft het verleden verdrongen. Ze heeft niet eerder haar verhaal aan iemand verteld en is inmiddels 93 jaar oud. Of dit verhaal waar is...wie zal het zeggen. De jongen weet niet hoe ze heet en waar ze woont, dus waarschijnlijk neemt deze vrouw haar verhaal mee het graf in.

 

Nadat we het spectaculaire uitzicht op de top van de berg gezien brengt Ya Ya ons terug naar het guesthouse. Het was een enerverende dag en we vinden dat het tijd is voor een borrel.

 

DONDERDAG 15 november 2012 - BATTAMBANG

 

Onze laatste dag in Battambang. We willen vandaag wat aandacht besteden aan ons reisverslag. We zeggen al dagen dat we er tijd voor vrij maken, maar het komt er niet van. Na een lekker ontbijt zoeken we een internet café op, waar we allebei achter een computer duiken. Na 2,5 uur vinden we het voor vandaag wel mooi geweest en gaan terug naar het hotel om onze zwemkleding te halen. Een duik in het zwembad is heerlijk verfrissend en een aangename verkoeling.

 

's Avonds gaan we naar Phare Pompleu Selpak. Het is een circus die is opgezet door lokale artiesten die tijdens het Rode Khmer regime zijn gevlucht en die na het schrikbewind naar hun land zijn teruggekeerd om kansarme kinderen (wezen) weer culture trots bij te brengen. Door kunst en circus geven zij kinderen weer een hoopvolle toekomst en leren zij zich op sociaal, cultureel en professioneel gebied te ontwikkelen.  

We hadden een niet al te hoge verwachting van deze show, maar de uitvoering is van professioneel niveau. Later blijkt ook dat deze groep ook in Thailand, Amerika, en Europa optreedt! We genieten van een voorstelling waarin acrobatiek met traditionele en moderne dans gecombineerd word. De 7 jongens en 2 meiden tussen de 21 en 24 jaar laten ons op het puntje van onze stoel zitten! Spectaculair! De host verteld ons dat deze jongeren allemaal van kinds af aan getraind worden en ze hopen allemaal ooit voor 'cirque du soleil' op te treden. Wij hebben in iedergeval genoten van deze show.

We pakken onze tassen weer in, want morgen reizen we door naar de grote stad Siem Reap.We reizen met de boot deze keer naar Siem Reap, tevens de toegangspoort naar Angkor Wat, het grootste religieuze monument ter wereld.

 

- Foto's bij dit bericht zijn te vinden bij: "Foto's - Cambodja - Belevenissen in Battambang"