Cambodja - Kennismaking met het plattelandsleven in Kampot

Vrijdag 9 november 2012 – SIHANOUKVILLE - KAMPOT

 

We vetrekken ‘s morgens vanaf ons ontbijtadresje Monkeys Republic. Een minivan haalt ons op en het blijft voor ons een wonder hoeveel mensen en spullen er toch in zo’n busje gestopt kunnen worden. Volgepakt gaan we op weg naar Kampot (een van Cambodja’s grootste landbouwgebieden), met zijn wereldberoemde peper. De meest exclusieve restaurants van de wereld maken gebruik van de pepers die daar gefabriceerd worden. Onderweg verbaas ik me erover hoe mensen zich hier transporteren. Auto’s volgeladen met spullen en/of hele families verplaatsen zich van A naar B. We rijden een auto voorbij en tellen 11 passagiers..! 3 personen voorin, 5 personen op de achterbank en 3 personen die met de klep open zich aan de achterkant van de auto vastklampen om er niet uit te vallen. De weg zit vol met gaten en de chauffeur moet vaak remmen om ons niet te uit de stoel te lanceren. Onderweg genieten we van de werkelijk schitterende natuur. Rijstvelden volgen elkaar op en bamboo en palmbomen zijn hier volop aanwezig. Als we in Kampot aankomen worden we bij het uitstappen direct aangesproken door een eigenaar van een guesthouse die ons weet te vertellen dat we voor de lage prijs van 6 dollar bij hem kunnen overnachten. We hebben echter al een accommodatie in gedachten en bedanken hem vriendelijk. De man is echter niet te beroerd om ons verder te helpen en belt een tuktuk rijder die ons naar een wijk brengt waar de meeste guesthouses zich bevinden; vlakbij de rivier. Er is een groot aanbod guesthouses. Het maakt niet uit waar we naar binnenlopen, overal is het personeel zeer bereidwillend en behulpzaam. Als we zeggen dat we liever ergens anders willen overnachten is dat geen probleem. We mogen zelfs onze bagage laten staan en mogen die ophalen als we een slaapplaats naar wens gevonden hebben. We kiezen uiteindelijk voor een grote schone kamer voor een superprijs in een Cambodiaans guesthouse, Ny Ny Guesthouse.

 

‘s Middags huren we een scooter en verkennen de omgeving. Er is 1 geasfalteerde weg en die leidt naar Kep, een plaats zo’n 12 kilometer verderop. Het is dus aansluiten in de rij van vrachtauto’s en de vele scooters. Het lijkt wel of iedereen in bezit is van een scooter of bromfiets We slaan gewoon een dirtroad in en komen bij een dorpje aan. Kinderen wenken ons en vertellen dat er een grot en een pedagoge te zien is. Ze lopen met ons mee en willen ons graag de grot laten zien (tegen een kleine vergoeding natuurlijk). Tijdens de rit worden we door vele kinderen begroet met een “Hello”, een zwaai en een grote glimlach. Het voelt alsof we speciale gasten zijn als kinderen en soms zelfs volwassenen naar buiten komen om ons te begroeten. ‘s Avonds belanden we in een restaurantje dat RikiTikiTavi heet en dat gerund wordt door een Nederlandse dame en een Engelsman. Dit is niet het enige restaurant dat gerund wordt door buitenlanders. Veel Australiers, Nieuw Zeelanders en enkele Europeanen hebben zich al in dit dorpje gevestigd. We hebben geen grote trek, maar bestellen wat kleine gerechten. En wat zitten we te smullen zeg! We sluiten de dag af met een massage bij Seeing Hands een organisatie die blinde mensen een toekomst biedt door hun opleiding in massage te geven en van werk te voorzien. Hoewel we niet erg onder de indruk zijn van de masage zelf...is de massage een ervaring op zich.

 

Zaterdag 10 november 2012 – KAMPOT

 

Na een goede nachtrust gaan we ontbijten bij het ‘Epic Arts Café. In het café werken alleen dove mensen. Dit initiatief is afkomstig van een internationale organisatie in  Engeland. Bij aankomst krijgen een formulier waar we onze bestelling op kunnen invullen en in de menukaart wordt een korte beschrijving gegeven van hoe het café is ontstaan en welke activiteiten de organisatie onderneemt om kansarme (verstandelijk)gehandicapten en doven te helpen. Heel bijzonder. Op dit moment zijn er 10 jonge mensen werkzaam bij het café. We genieten allebei van de- zelfgemaakte-muesli-met-yoghurt-en-fruit en springen daarna op de scooter.

 

We slaan een willekeurige weg in en rijden door ongekend veel rijstvelden en passeren daarbij kleine dorpjes waar we telkens weer aan- en nagekeken worden door de lokale bevolking. Het is niet echt gebruikelijk dat hier toeristen komen denken wij. Als we luide muziek horen in de verte rijden we erop af. We arriveren bij een tempel (pagoda) waar zich heel veel mensen en kinderen hebben verzameld voor een feestelijke ceremonie. Als we onze scooter neerzetten staren de mensen ons letterlijk aan en we weten niet zeker of we hier wel welkom zijn. De één geeft met een vriendelijk hoofdgebaar aan dat we welkom zijn  de andere geeft Chantal een venijnige mep op haar arm en mompelt ‘go home’ en fietst vervolgens zelf weg. Een uiterst ongemakkelijk gevoel. We lopen toch door en gaan zitten onder een boom om alles eens te observeren. We zien vooral heel veel kleine kinderen en jeugd t/m een jaar of 20. De ouderen hebben zich bij de ingang verzameld. Een groep meisjes is touwtje aan het springen, andere kinderen hebben een plastic zakje in hun hand met ijs, limonade en een rietje. Jongetjes zijn aan het voetballen en oorverdovende traditionele muziek afkomstig uit grote boxen, verspreid zich over het grote grasveld waar we ons bevinden. Het duurt niet lang of er vormt zich een cirkel om ons heen van kleine kinderen en een paar volwassenen. Ze bekijken ons met grote ogen en veel van de meisje kijken ons giechelend aan met de hand voor de mond gedrukt. Een klein meisje wijst naar mijn zonnebril met ronde glazen en barst in lachen uit, ze vind mijn zonnebril waarschijnlijk erg grappig. Begrijp ik helemaal.  Ze willen allemaal onze aandacht en beginnen zich daarom uit te sloven. Temidden van al deze observerende mensen weten we ons niet echt een houding te geven. Twee meiden van een jaar of 18 durven ons aan te spreken en een van hen verteld ons dat het een feest is waar alle dorpen in de omtrek naar toe komen om feest te vieren en met elkaar te eten. Haar Engels is echter gebrekkig en de muziek staat zó hard dan we haar  moeilijk kunnen verstaan. We staan dus op en lopen terug naar de plaats waar we de scooter hebben neergezet. Iedereen zwaait ons uiteraard uit.

 

Na een tijdje gereden te hebben tussen de rijstvelden, niet wetend waar we ons bevinden, komen we bij toeval aan bij de Witte olifantengrot Deze grot wordt zo genoemd vanwege de stalactietformatie de op de kop van een witte olifant lijkt. Er staat al een groepje jongens te wachten om ons hun dienst als gids aan te bieden. De jongens zijn 14 jaar en zeggen dat ze op deze manier een zakcentje kunnen verdienen. Het zijn verschrikkelijke grappenmakers en we vermaken ons dan ook prima met ze. In de grot hebben we de meegebrachte zaklampen nodig, want verlichting in de grot is niet aangebracht. De jongen laat ons verschillende dieren (o.a een krokodil en een kalf) zien die we in het gesteente van de grot kunnen ontdekken. Hij neemt ons op weg naar de uitgang naar de grot, maar voor ons wordt al snel duidelijk dat dit meer ‘zijn eigen’  uitgang is is dan een officiele. De jongen bekend ons dat hij al sinds zijn zesde in deze grot komt en deze daarom op zijn duim kent. Met veel klim en klauterwerk leid hij ons naar verborgen plaatsen in de grot. In één woord: héél erg spannend (en slippery). We zien de vleermuizen langs ons vliegen en langzaam vervolgen we onze weg naar buiten. Het wordt mij al snel duidelijk dat deze gangen niet voor lange mensen zijn, want met een rugzak om is het niet makkelijk om me door de nauwe gaten heen te wurmen, of onder door te kruipen... De jongen springt voor ons uit zonder licht en weet de weg op z’n duimpje. “ Pas op glad”, weet hij ons te vertellen, maar op blote voeten is hij een stuk sneller dan wij op onze wandelschoenen.  Als het licht in zicht is, zijn we eigenlijk blij dat we weer buiten staan. Wat een avontuur met deze kleine cabaretier die Chantal heeft bang proberen te maken met slangen en krokodillen. We lopen terug naar de verzamelplaats en drinken nog een colaatje. De kinderen (drie jongens en een meisje van een jaar of veertien) vragen ons honderduit over waar we vandaan komen en we verbazen ons erover hoe goed hun Engels is. En niet alleen hun Engels, ze maken hun grappen ook in het Spaans, Frans, Arabisch, en Duits – allemaal van de toeristen geleerd. We huilen tranen met tuiten van het lachen. Een klein uurtje later betalen we ons drankje en nemen hartelijk afscheid van deze leuke kinderen. Terug in Kampot besteden we de rest van de middag aan wat lezen en schrijven en aan een lunch in de schaduw op een terras. S avonds maken we kennis met onze kamergenoot.. een wel hele grote kakkerlak. Chantal schrikt zich helemaal dood en als ik, Wouter deze ongewenste indringer probeer te vangen schiet deze onder het bed. We moeten ons hier even overheen zetten, net zoals je een kleine spin in de hoek van een kamer accepteerd omdat deze geen kwaad doet...

 

Zondag 11 november 2012 - KAMPOT

 

Dagelijks zijn we wakker zodra het zonlicht onze kamer binnenschijnt, dus ook vandaag is het vroeg. Het is 06.30 uur en vandaag gaan we naar (een gedeelte van) het Bokor National Park. Dit national park is een van de grootste beschermde gebieden in Cambodja. We zullen met een busje naar boven worden gebracht ( op 1080 m) en vervolgens is het de bedoeling dat we op mountainbikes terug  naar het dal fietsen.

 

Vandaag gaan we met z’n 6-en en een gids op pad. Bij ons in de groep zit een Nederlands stel van onze leeftijd en het klikt vrijwel meteen. Peter en Dyanthe komen uit Barneveld en werken allebei bij de politie. We vertellen elkaar wat we gedaan hebben en waar we zijn geweest. Zij gaan nu de kant op waar wij vandaan komen en wij vervolgen straks onze weg naar Battanbang en Siem Reap, de plaatsen waar zij net vandaan komen We kunnen elkaar dus adviseren over de plaatsen, helemaal leuk. Eenmaal bovenop de Berg Bokor halen we onze fietsen uit de bus en beginnen onze tocht. “Shrek” -onze gids- rijdt ons langs de mooie plekjes van het park. We bezoeken het Bokor Palace Hotel en Casino helemaal bovenop de berg. Ooit was dit hotel het symbool van ‘Frans koloniale rijkdom en overdaad’ nu is het slechts een inmens groot betonnen gebouw. Tijdens het Rode Khmer Regime is dit hotel gedeeltelijk verwoest. We hebben echt fenomenaal uitzicht, het soort uitzicht wat je hebt wanneer je uit een vliegtuigraampje kijkt en maken een paar mooie foto’s. We zitten zo hoog dat we in feite in de wolken zitten, heel apart.

 

Het is voor ons alweer even geleden dat we op een fiets gezeten hebben en we moeten wennen aan het langdurig zitten op een zadel..

 

Het is heerlijk weer en we genieten van de tocht, het mooie uitzicht vanaf de berg en het gezelschap van Peter en Dyanthe. We stoppen bij een waterval die erg druk bezocht wordt door de lokale bevolking en vinden een mooi plekje onder de waterval waar we onze meegebrachte lunch op-eten. Ook komen we weer in een ceremonieel feest terecht waar we ons voor de tweede keer een beetje onwelkom voelen. Er zijn mensen die vlug een andere kant opkijken zodra ze ons zien, andere mensen lachen vriendelijk. Een tandeloze vrouw met een kaal hoofd en enkele tanden in haar mond durfde me aan te spreken. Ik verstond er niets van maar ze aaide mijn arm enkele malen. Waarschijnlijk vanwege mijn lichte huidskleur. 

 

Daarna begint de afdaling naar Kampot. De eerste drie van de 42 kilometer is behoorlijk pittig en moeten we soms steil de berg op en af. Als we denken dat we niet nóg een helling kunnen hebben beginnen we aan de échte afdaling. We fietsen 30 kilometer naar beneden met 40-50 kilometer per uur. Heel-erg-hard dus. Het uitzicht is adembenemend! Beneden aangekomen zijn we uitgeput maar moeten echter nog 9 km terug naar het dorp fietsen met lichte tegenwind en in de brandende zon. We zijn dan ook dolblij als we bij het guesthouse aankomen. We nemen een snelle douche en gaan daarna met een boot over de rivier om te genieten van een schitterende zonsondergang. Het is een lekker uurtje varen en hebben we mooi zicht op waterkant en de berg waar we overdag op gereden hebben. We sluiten de dag af met een etentje met z’n vieren bij RikiTikiTavi aan de oever. Peter is in de ban van hun cocktails en stelt voor om daar tijdens de Happy Hour lekker te gaan eten. En hij heeft gelijk – de cocktails zijn fantastisch. Na een zeer gezellige avond nemen we een tuktuk terug naar het guesthouse en nemen dan afscheid van elkaar want Wouter en ik gaan morgen naar de provinciestad Battambang.

 

- Voor foto's bij dit bericht kies: "Foto's -  Cambodja - Kennismaking met het plattelandsleven in Kampot"