Cambodja - Zon, Zee, Zuidkust: genieten in Sihanoukville

CAMBODJA

 

Voor onze lezers een korte inleiding op CAMBODJA:

 

Cambodja  is het kleinste land van Zuid-Oost Azië  en ligt ingeklemd tussen Thailand, Laos en Vietnam. Het land heeft een tragisch verleden. Er heeft lange tijd oorlog gewoed (ca. van 1965 tot 1999). Amper 40 jaar geleden zijn tijdens de 3,5 jaar (tussen 1975 en 1979) van het huiveringwekkende Rode Khmer Regime onder leiding van Pol Pot, 1,7 miljoen mensen vermoord, dat was circa een kwart van de toenmalige bevolking. De 21ste eeuw vormt een nieuw begin voor (koninkrijk) Cambodja (Koning Norodom Sihamoni) en er is voelbaar optimisme ondanks de enorme verschillen tussen arm en rijk. Het land heeft nog een lange weg te gaan maar is herstellende; de infrastructuur word verbeterd, er stromen investeringen binnen en het toerisme is een hele sterke groeisector. De wereldberoemde tempels van Angkor in Siem Reap hebben de bevolking en de toeristenaantallen al een paar jaar met 30 procent doen groeien. Ook is er veel belangstelling en interesse in de revolutieoorlog van de Rode Khmer, ook wel genocide toerisme genoemd, al vinden wij dat nogal cru klinken. Iedereen heeft waarschijnlijk wel eens gehoord van de ‘Killing fields’ in de hoofdstad Pnom Penh of heeftde gelijknamige film gezien.

Verder kent Cambodja een rijk gevarieerde natuur (hoge bergketens met groene wouden en bossen, uitgestrekte vlaktes met waterrijke gebieden (Tonlé Sap meer o.a.) en de zuidkust. Het land telt ruim zeven nationale parken en ruim twintig reservaten.

 

- Wouter en ik reizen door Cambodja van 3 november t/m 3 december en reizen dan door naar zuid Vietnam. -

 

 

Zaterdag 3 november 2012 - SIHANOUKVILLE

 

Vanochtend zijn we om kwart over 9 opgehaald met de taxi-speedboot vanaf de pier op Koh Wai. Na een snelle tocht van 45 minuten meerden we aan in Laem Ngop. In Laem Ngop hebben we een een minibus genomen naar het busstation in Trat. Daarvandaan vertrok vrijwel meteen een minibus naar de grensovergang Thailand – Cambodja in de plaats Hat lek.

 

Tot zover ging alles snel en voorspoedig. Echter worden we bij het immigratiekantoor door iemand in uniform verwezen naar ‘The Ministry of Health’ voor een zogenaamd verplichte healtcheck. Overdonderd vullen we een formulier in en wordt onze

lichaamstemperatuur opgenomen. Vervolgens moeten we allebei 20 baht betalen (50 eurocent) en mogen we doorlopen. We hebben het gevoel dat dit niet helemaal zuivere koffie is en vaag herinner ik me ergens in de Lonely Planet een waarschuwing gelezen te hebben. Tegelijkertijd worden we belaagd met overbehulpzame Cambodianen. De een houdt ons een formulier voor de neus die we moeten invullen voor het verkrijgen van een toeristenvisum, twee anderen bestoken ons met vragen; Waar gaan we naar toe? Waar komen we vandaan? Hoelang willen we blijven? Hebben we een taxi nodig? En hebben we misschien al een guesthouse in gedachten? Als we aan de beurt zijn voor het verkrijgen van onze visa worden we een kamertje binnengebracht waar drie heren in uniform achter een bureau op ons zitten te wachten. Twee van deze beamten groeten ons met een hoofdknik, de middelste kijkt op uit zijn boek, groet en leest verder. Ongemakkelijk nemen we plaatst tegenover hen. Dan wordt ons verzocht 30 dollar per persoon te betalen voor het visum. Dit is echter 10 dollar  méér dan dat het visum daadwerkelijk kost. De heren achter het bureau doen echter net alsof ze geen Engels spreken of begrijpen en blijven volharden. Met tegenzin (wetend dat we doelwit zijn geworden van corrupte praktijken) betalen we het gevraagde bedrag. Vervolgens

plakt de ene beambte op zijn dooie gemak een sticker in onze paspoort, de tweede beambte schrijft de gegevens over uit onze paspoorten en de derde plaatst een stempel over de sticker. Ondanks onze boosheid kijken we elkaar expres niet aan om niet in lachen uit te barsten. In Cambodja wordt in iedergeval hard gewerkt…

 

Het regelen van vervoer blijkt ook een hele opgave te zijn. Uiteindelijk  zitten we dan toch in een minibusje naar Sihanoukville. De rit hiernaartoe duurt zo’n ongeveer vier tot vijf uur en is een avontuur op zich!  Door de diepe gaten en modderpoelen  in de weg hebben we urenlang een ietwat onprettige bilmassage. Dit wordt dan weer ruimschoots goedgemaakt door de schitterende groene omgeving waar we doorheen rijden. Maar als het hevig begint te regen en onweren stroomt t water via de ramen naar binnen en begeven de ruitenwissers het.  Hoewel de situatie verre van ideaal en veilig is zien vinden wij dit een hilarische gebeurtenis.

 

Rond half 8 savonds komen we aan in het donker in de kleine havenstad Sihanoukville. Al met al hebben we er bijna een dag reizen op zitten.We worden afgezet bij the Blue Moon Bar waar we eerst een drankje doen aan de bar van ‘T’, onze Cambodiaanse medepassagier die in Thailand waterpijpen heeft gehaald voor zijn pasgeopende zaak.  Zijn collega’s/werknemers zijn dolblij als hij dan eindelijk arriveert.

Opgetogen en uitgelaten helpen ze met het uitladen van de minibus en even later worden de waterpijpen uitgepakt en in elkaar gezet door het hele team.  Niet veel later staan alle gekochte waterpijpen uitgestald op de pooltafel en staat iedereen deze vol bewondering en trots tebekijken. Wouter en ik genieten van dit tafereel.

 

Als we ons drankje op hebben besluiten we eerst op zoek te gaan naar een geschikt guesthouse. Een ontzettend vriendelijke man die we ontmoeten in T’ s bar (hij blijkt ernaast te wonen) biedt aan ons rond te rijden in zijn tuk tuk en ons een paar mooie guesthouses te laten zien in de directe omgeving. In alle drie de guesthouses worden

we profesioneel en op een uiterst gastvrije manier welkom geheten en rondgeleidt. We zijn aangenaam verrast door de Cambodiaanse vriendelijkheid en gastvrijheid. Onze keus valt op de laatste van de drie guesthouses; Zana Guesthouse. Een rustig gelegen, zeer schoon en recentelijk opgeleverd complex. We hebben een ruime kamer met warme

douche, WiFi, koelkast, televisie, ventilator, een heerlijk zacht en schoon bed en twee zitjes voor de deur en betalen slechts 10 US Dollar per nacht. Wat een verademing na 5 nachten geslapen te hebben in een zeer basic houten hut! We besluiten een hapje te gaan eten en op verkenningstocht te gaan alvorens te gaan douchen en lekker te gaan slapen.

 

Het drukke Occheutal Beach bevindt zich op 2 minuten loopafstand en blijkt een grote verrassing. Een aaneenschakelijk van bars en restaurants op het strand. Een zee van gekleurde lichtjes, muziek en mensen. We zien overal spelende kleine kinderen en op

verscheidene plaatsen wordt er vuurwerk afgestoken. We vinden een leuk restaurantje op het strand waar we een barbequemenu bestellen voor 3 dollar per persoon. Niet veel later ebt onze euforie een beetje weg als we worden benaderd door een jongetje die ons vuurwerk wil verkopen. Hij vraagt een dollar per pijl, en we kopen er één van hem.  Hij is teleurgesteld omdat we maar één pijl willen kopen en niet alle tien die hij in zijn handen heeft er blinken tranen in zijn ogen. Hij blijft in onze buurt hangen en omdat ik medelijden met hem heb probeer ik een praatje met hem te maken. Hij spreekt verassend goed Engels en is erg openhartig. Opstandig verteld hij dat hij nog niets verkocht heeft vanavond. Hij kan (wijzend naar de gillende pleziermakende kinderen in zee) pas meespelen als hij alles heeft verkocht. En pas als hij alles verkocht heeft mag hij naar huis. Van wie mag je pas naar huis als je alles verkocht hebt? vraag ik hem. Van zijn moeder verteld hij. Als ik doorvraag kom ik te weten dat hij nog 5 broertjes en zusjes heeft. Hij is al vanaf vijf uur vanmiddag (het is inmiddels 10 uur savonds) “aan het werk”. ‘ ik heb niks verkocht en dus kan ik niet zwemmen en kan ik niet naar huis’ zegt de negenjarige jongen met een pruillip.  Ik kijk om me heen, en begrijp het. De concurrentie is groot op Occheutal beach, ik tel al snel minstens tien kinderen die vuurpijlen en rotjes aan het verkopen zijn. De jongen is inmiddels in een de stoelen gaan liggen die naast ons staan en ligt zielig naar de zee te staren. Hij zegt niet veel meer en sluit zijn ogen. Wouter en ik besluiten om terug te gaan naar ons guesthouse en laten de jongen achter met een rotgevoel. We douchen en kruipen fris onder de schone lakens en vallen als een blok in slaap.

 

Zondag 4 november 2012 - SIHANOUKVILLE

 

De volgende ochtend worden we uitgeslapen wakker. We besluiten om op het strand te gaan ontbijten. Wouter laat zich na het ontbijt door mij overhalen om zijn schouders te laten ontharen op “de met-garen manier” door een Vietnamese op het strand. Na het

ontbijt maken we een strandwandeling. We kijken ons ogen uit want er is verschrikkelijk veel te zien; veel mooie gekleurde vissersbootjes in zee, Cambodiaanse families die met elkaar aan het bbqen zijn (ja om smorgens tien uur!) gillende en rennende kinderen in het water, kleurrijk geklede dames met fruitschalen op hun hoofd, jonge meisjes met gekleurde plastic koffertjes die vrijwel iedere toeriste op het strand wijzen op hun ‘niet netjes gemanicuurde voeten en handen’, ‘harige benen’ en ‘afbladerende nagelijk’. Daar moet iets aan gedaan worden – en wel meteen! Er is bijna geen ontsnappen aan. We zien masseuses, brillen en sieraden verkopers. Het is duidelijk dat de Cambodiaanse bevolking 1001 manieren heeft gevonden om op de een of andere manier te verdienen aan het toerisme. Er zijn zoveel tuktukrijders - restaurants – bars – guesthouses - excursieorganisaties– kaartjesverkopers  en duikscholen dat wij denken dat het aanbod groter is dan de vraag en de concurrentie enorm groot.

 

Onze opgetogenheid begint enige barsten te vertonen. En we zijn oprecht geschokt als we even later (in het donker de afgelopen avond niet opgemerkt) zien hoe de ooit helderblauwe zee nu bruin ziet van vervuiling. We rillen bij het idee in deze zee te moeten zwemmen. Om de ong. 100 meter zien we plassen vervuild riekend water met veel plastic afval. We zien dat de riolen direct uitkomen op het strand, en dat dus bij vloed of bij een flinke regen bui alle afval de zee inspoelt. We passeren de hoofdingang van het strand. Daar zien wij een groot bord met daarop de tekst “ de mooiste stranden van Cambodja.” De ironie hiervan ontgaat ons niet. Ik ben er zeer ontdaan van en begrijp niet dat de mensen zelf niet begrijpen dat als zij zo doorgaan er over enkele jaren helemaal geen toeristen naar dit strand willen (of kunnen) komen. Tel daarbij op alle opdringerige strandverkopers, bedelende kinderen en gehandicapte volwassenen die deze stranden bevolken.

 

Wouter en ik besluiten terug te gaan en een scooter te gaan huren voor een paar dagen. We hebben al een mooie deal kunnen sluiten met de man die ons gisteren de guesthouses heeft laten zien. Zijn vrouw, die we gisteravond hebben ontmoet maakt een enorme indruk op me. Met haar volle vriendelijke gezicht kijkt ze me steeds zeer aandachtig aan en wanneer ik terug kijk breekt er een warme glimlach door op haar gezicht. De vriendelijkheid en oprechtheid van deze vrouwen haar man ontroeren mij. Terwijl Wouter en haar man bezig zijn met de scooter wijst ze naar mijn borst en trekt dan opeens haar pyama omhoog. Zonder enige gene toont ze me haar linkerborst. Deze is

vrijwel verdwenen, ik zie alleen een gigantische diagonaal groot en roze litteken. Haar man (helaas ben ik zijn naam vergeten) verteld dat ze net 6 maanden uit het ziekenhuis is. Ze heeft eerst een hersentumor gehad en daarna borstkanker. Hij verteld over de jarenlange strijd, behandelperiode en hoe ze het geld bij een hebben moeten sprokkelen voor de behandelingen. De vrouw veegt haar tranen weg terwijl haar man hun verhaal verteld en ik heb been grote brok in mijn keel. Ik geeft deze vrouw, die ik niet ken, een stevige knuffel en probeer haar te troosten met te benadrukken dat nu alles goed is, dat ze tenminste nog leeft en weer gezond is.  

 

We huren een schakelbrommer en gaan ermee op pad om eerst te tanken. Al binnen vijf minuten worden we aangehouden door de politie. Deze vraagt ons om een internationaal rijbewijs. Deze moeten wij kunnen tonen maar als we dat niet kunnen dan mogen we hem een dollar betalen en kunnen we doorrijden. Zelfs de politie weet op deze manier een

aardig centje bij te verdienen. Wij beweren dat we het internationaal rijbewijs in het guesthouse hebben laten liggen en we krijgen zowaar tien minuten om deze te gaan halen. Omdat Wouter een schakelbrommer niet gewend is en zich niet veilig voelt keren we terug en ruilen de schakelbrommer in voor een scooter. Een half uur later zijn we in het

bezit van een scooter en hebben we een jongen gevonden die bereid is om de politie te omzeilen middels een sluiproute.  We moeten namelijk langs de politie rijden om naar de bank (alle zes de ATM’s die we geprobeerd hebben zijn leeg) te gaan die in het centrum ligt en we hebben helemaal geen geld op zak (alleen Thaise Baht en daar hebben we niks aan) en de tank is leeg. Bovendien betalen deze hulpvaardige jongen liever voor de moeite dan dat we ons geld laten aftroggelen door notabene de politie! We worden dus getrakteerd door een ritje door de sloppenwijken en bereiken een bank, waar we gelukkig wél kunnen pinnen.

 

Smiddags rijden we naar een strandje ten oosten van Sihanoukville genaamd ‘ Otres Beach’ – heel laid back. De zee en het strand zijn hier vrij schoon vergeleken met Occheutel Beach. We besluiten hier de middag te spenderen. Ik koop een schattig roze jurkje (op aandringen van Wouter) voor een paar dollar. (winkelen was nog nooit zo leuk J) We lunchen op het strand en nemen een duik. Het is hier heerlijk! Het enige vervelende is dat we bijna iedere vijf minute worden benaderd door een local die ons iets wil verkopen of een service aanbiedt. Ik wordt er nu wel een beetje moe van en vind het niet leuk om steeds mensen te moeten wegsturen. De meesten accepteren geen nee en blijven aandringen. Inmiddels ben ik een beetje wantrouwend jegens de lokale bevolking hier. Aan de ene kant hebben deze warme vriendelijke en open mensen direct een plaatsje veroverd in mijn hart maar aan de andere kant ervaar ik hun volhardendheid in het krijgen van geld en het verkopen van spullen of diensten als opdringering. Iemand die je vriendelijk benaderd is niet alleen vriendelijk. Hij gaat je héél vriendelijk iets vragen of verkopen. Hoe dan ook, we kunnen het deze ongeschoolde arme mensen ook niet écht kwalijk nemen of verwijten. De leefomstandigheden van velen zijn ver beneden de armoedegrens. Hoewel toerisme geloof ik al 20% van het BNP bedraagt is dit de andere kant van de medallion die toerisme met zich meebrengt.

 

Als de zon begint onder te gaan rijden we terug, nemen een douche en gaan vervolgens naar het strand om te gaan eten. We belanden bij ‘ Lee’ op het terras dit keer. Met een cocktail in onze hand en onze voeten in het strand staren we naar het flikkerende kaarslicht voor ons op tafel en luisteren we naar het ruizen van de zee. Wouter doet zich te goed aan een - op de barbeque geroosterde - Barracuda en ik aan een heerlijke kip-kebab. We voelen ons gelukkig en relaxed en genieten vollop. Later raken we in gesprek met Lee en verteld hij ons zijn verhaal. Al vier jaar werkt hij in dit restaurant. Hij is dertig jaar en zijn familie woont in het naburige Kampot (een dorp zo’n 110 km verderop). Van de 365 dagen werkt hij gemiddeld 360 dagen, 7 dagen per week, twaalf tot vijftien uur per dag. Hij heeft geen huis, geen bezittingen en slaapt in het restaurant op de vloer of op een bank tijdens de uren tussen middernacht en zonsopkomst – als

het restaurant gesloten is. Hij verdiend 70 dollar per maand, inclusief maaltijden. Wouter en ik kunnen onze oren niet geloven en zijn erg aangeslagen. We denken aan FRIENDS en bedenken ons wat een seizoen werken in Spanje voor deze jongeman zou kunnen betekenen. Het is haast niet te bevatten  dat hij in ca. 5 maanden kan verdienen waar hij normaal gesproken 8,5 jaar voor zou moeten werken! En dan het volgende niét meegerekend: betere arbeidsomstandigheden, een bed om in te slapen een warme douche en de deuren die voor hem zouden openen..

 

De zelfde avond vallen we weer als een blok in slaap. We slapen de hele nacht erg vast tot half 9 de volgende dag.

 

Maandag 5 november 2012 – SIHANOUKVILLE

 

We hebben eerst ontbeten bij Guesthouse ‘Monkey Republic’ - aanbevolen in

verschillende reisgidsen. Dit guesthouse is opgezet door 4 Britse vrienden in 2005. Zij stimuleren duurzaam toerisme en doen van alles voor de locale gemeenschap. Zo ondersteunen zij verschillende projecten/ NGO’s. (o.a. geld- kleding- spulle inzamelingsacties voor straat- en weeskinderen voor eten, medische zorg en educatie,

projecten om kinderen weerbaar te maken tegen sexueel misbruik op een positive, veilige en creatieve manier, dragen zij een steentje bij aan het creeren van meer werkgelegenheid) Ook attenderen ze bezoekers op hetgeen wat zich afspeelt in de regio, doen zij aan afvalscheiding en bio-recycling. Oja.. en ze serveren fantastisch ontbijt! Wouter, die gek is op eieren (eet ze het liefst elke dag), kreeg een joekel van een uitsmijter met kaas en tomaat. Jammie! Een overheerlijke mango-lassie erbij en hij is dolgelukkig. Omdat het smorgens tot een uur of twaalf schijnbaar erg bewolkt is zijn we op de scooter de verschillende stranden gaan bezoeken die Sihanoukville rijk is. Uiteindelijk zijn we weer op Otres Beach beland en hebben we een heerlijk luie middag gehad.

 

Dinsdag 6 - Woensdag 7 november 2012 - SIHANOUKVILLE

 

Deze dagen zijn we lekker naar het strand geweest. Dinsdag hebben we een heerlijke dag gehad aan independence beach. De woensdag hebben we doorgebracht aan Sokha beach. Sokha beach is met zekerheid te zeggen het mooiste en schoonste strand van Sihanouville. Écht witte stranden en écht blauw water. Voor tien US Dollar per persoon mochten we gebruik maken van het strand en het zwembad van het luxe Sokha Beach Resort. Eén van de voordelen was dat we eens een dagje niet constant benaderd werden door strandventers.

 

Donderdag 8 november 2012 - SIHANOUKVILLE

 

Omdat we hebben gelezen en gehoord dat er prima gesnorkeld kan worden voor de kust van Sihanoukville, hebben we voor vandaag een boottripje geregeld. Onderweg naar Bamboo Island zijn we op twee plaatsen gestopt om te snorkelen. Prachtig onaangetast koraal in verschillende kleuren. Echter weinig vissen gezien (in vergelijking met de snorkeltrip die we in thailand hebben gedaan dan). Een leuke trip voor een heel waardige prijs. Ontzettend grote kwallen gezien (kwallenseizoen is begonnen)...wat voor mij een reden was om bij de laatste snorkelstop niet in zee te springen. Op het punt waar we voor de tweede keer stopten om te gaan snorkelen zwommen gigantische kwallen (van een halve meter tot een meter doorsnee) onder de boot door en om de boot heen. Wouter trok zich hier niks van aan en heeft heerlijk liggen snorkelen. Dit bleek het toch wel waard te zijn.. want Wouter dacht nog niet eerder zulk mooi en onaantastbaar koraal en vissen gezien te hebben.

 

- Voor foto's bij dit bericht kies: "Foto's - Cambodja - Zon, Zee, Zuidkust: genieten in Sihanoukville"