Laos - Verjaardag vieren in Oudomxai

Zondag 30 december – Van Dien Bien Phu naar Oudumxai (Laos)

Ook deze dag brengen we door in de bus. De bus waarmee we vandaag reizen is iets groter. Isaiah, Geätan, Wouter en ik zijn de enige buitenlanders in de bus. De weg naar de grens is net zo beroerd als de weg naar Dien Bien Phu, maar dit keer zijn we er echt op voorbereid. 

Het land uit gaat probleemloos, het land in verloopt iets moeilijker. De grenspost blijkt behoorlijk corrupt te zijn. Niet alleen moeten we de standaard 35 dollar betalen voor het visum voor Laos, ook hebben ze allerlei maniertjes bedacht om de buitenlanders extra te laten betalen. Zo moeten we één euro per persoon extra betalen als weekend toeslag, één euro voor het plaatsen van de stempels, vijftig cent voor een zogenaamde verplichte gezondheidstest. Één euro voor het maken van een visa (fee-service) en vijftig cent aan de politie, maar waarvoor is onduidelijk. We kunnen hoog en laag springen (en dat doen we natuurlijk ook), maar we bereiken er niets mee. De beambten worden zelfs zo boos dat ze bijna het visum van Isaiah uit zijn paspoort scheuren en ons de toegang tot Laos willen ontzeggen en ons terug willen sturen naar Vietnam als we niet betalen... Intussen houden wij de bus al zo’n half uur op en als het duidelijk wordt dat we dit echt niet gaan winnen rest ons niet anders dan te betalen.

De weg door Laos is goed geasfalteerd en dus een stuk prettiger. De verschillen tussen Vietnam en Laos zijn direct al zichtbaar. De huizen zien er anders uit en de mensen zijn vriendelijker. De mensen die in de bergen langs de weg wonen zijn erg arm. De huizen ( of eerder schuurtjes) zijn van hout. we zien schaars geklede mensen zich warmen aan kampvuurtjes, en ontelbaar veel jonge mensen met baby's en er zijn ontzettend veel jonge kinderen die heel zelfstandig, zonder volwassenen in de buurt, langs de weg spelen of in groepjes bij elkaar zitten te eten.  De omgeving waar we doorheen rijden is prachtige groen. En ver beneden ons in het dal zien we een brede rivier stromen. Het is duidelijk dat veel mensen hier niet vaak buitenlanders zien, zoals ze ons staan aan te gapen als we voorbij rijden. De weg doet ons denken aan de weg van Kathmandu richting Pokhara in Nepal. De Mensen lopen niet meer met een stok met daaraan manden of schalen vastgebonden op hun nek om dingen te vervoeren (zoals een weegschaal) maar met de banden om hun hoofd en de mand of bos met hout op hun rug. voornamelijk vrouwen. Onderweg zien we veel culturele minderheden in gekleurde en indigo geverfde kleding. 

We raken erg geïrriteerd vanbinnen door de andere toeristen bij ons in bus die ook naar Oudumxai reizen. Bij iedere stop die we maken weten ze niet hoe snel ze uit de bus moeten komen en maken van dichtbij foto's van mensen, zo snel dat de mensen niet eens tijd hebben om te reageren. Ze staan soms met z'n vijven om iemand heen in dit geval om een oma met een kind in haar armen. Woedend worden wij daarvan en blijven dus in de bus zitten. Eerlijk gezegd schamen wij ons voor deze mensen. Wouter en ik maken zelden foto’s van mensen, soms vragen we of een foto mogen maken. Of we maken van veraf of zodat degene die gefotografeerd wordt het in ieder geval niet door heeft. 

Uit baldadigheid bedenken we een actie die we gaan filmen waarbij we toeristen in Nederland opstoken om op die manier foto's van Nederlanders te maken. Stel je een groep Chinezen met hun paparazzi camera's voor op het strand in Bergen aan Zee in de zomer die ineens voor je gaan staan terwijl je lekker topless ligt te zonnen...gezellig met z'n vijven om je heen. Of laten we een bergvolk allemaal een wegwerpcamera geven en ze de opdracht geven om van alle toeristen die hen bezoeken overdreven foto's te maken. We bedenken van alles. 

We blijven ons verbazen. Kleine kinderen met blote buiken en vieze snoetjes die een dode eekhoorn aan hun staart vasthouden, op een vuur gooien of er mee aan het spelen zijn. Afschuwelijk.

Aan het einde van de dag komen we aan in Oudumxai. Een slaperig stadje temidden van de bergen. We vinden een goedkoop en schoon hotelletje. Er blijkt hier veel in Chinese handen te zijn. Dit blijkt uit de Chinese bedrijfjes en dure auto's die er rondrijden. Onze eerste eetervaring in Laos is geweldig. Heerlijk gegeten met Gaëtan en Isaiah! De mensen hier vinden we erg vriendelijk. Ook hebben we toch nog een beetje mijn 28-ste verjaardag gevierd. Van mama een kaart met slingers en van Wouter een lieve brief en een verjaardagstaart met kaarsjes. Al met al een zeer gezellige avond!