Vietnam - Een zware reisdag naar Dien Bien Phu

Zaterdag 29 december - Van Sapa naar Dien Bien Phu

We zijn voorbereid op een lange dag in de bus en Chantal voelt zich alweer een stuk beter dan gisteren. Dit keer worden we opgehaald door een kleine minibus en deze keer zijn we niet verbaasd dat deze al helemaal vol zit met zowel mensen als spullen. Op de achterste bank zijn nog twee plaatsen vrij, naast twee mensen uit Duitsland. Wij zijn de enige buitenlanders in de bus, samen met een Australische jongen. 's Morgens zijn we vertrokken om acht uur vanuit Sapa, 's middags om half vijf zijn we aangekomen in Dien Bien Phu, een kleine stad op zo’n 35 kilometer van de grens met Laos.

Van te voren hadden we al gehoord dat de weg door de bergen niet al te best zou zijn, maar dat het zo slecht zou zijn hadden we niet kunnen dromen.... urenlang alleen maar haarspeldbochten, gaten in de weg en zelfs kilometerslang ongeasfalteerde weg, we hebben elkaar regelmatig wanhopig aangekeken en gedacht: gaan we dit (3 dagen) volhouden? Het uitzicht is echter schitterend. We rijden langs de rivier door het prachtige berglandschap heen. dit verzacht enigszins de zware rit.

Onderweg zien we vanuit de bus een grote groep mensen staan. 'Nee toch!' Iedereen staat stil en we weten niet wat er aan de hand is. We stappen uit de bus en lopen langs de groep mensen heen. Ze zijn bezig met de weg en tijdens hun werkzaamheden kan het verkeer niet passeren. Er staten bord met daarop de tijden wanneer we er wel door kunnen. Na een half uurtje wachten wordt ons toegang verleent en kunnen we onze reis vervolgen.

In Dien Bien Phu aangekomen gaan we op zoek naar een hostel. Onderweg komen we Franse Gaïtan tegen, een olijke en vriendelijke man die alleen op reis is en die we ontmoet hebben op de boot in Halong Bay. Wat toevallig! Ook hij reist morgen door naar Laos.

De rest van de avond vallen we van de ene verbazing in de andere... Er zijn maar enkele hostels en het is niet veel soeps. De prijs is ook te hoog, maar we zijn moe en hebben hebben vandaag de energie en de zin niet om te onderhandelen over de prijs en lang op zoek te gaan, het is tenslotte maar voor één nacht. Morgenochtend reizen we door naar de grens. De familie die het hostel runt is heel apart en gaat vreemd met elkaar om.

Als we onze spullen in de kamer hebben gezet gaan we met de Australische Isaiah op zoek naar een bank om onze Vietnamese dongs in te wisselen voor dollars. Dit blijkt een probleem. De bank wil de dong niet wisselen voor dollars en we kunnen in de bank ook geen dollars opnemen... Bij het loket naast ons gaat een jongen uit zijn dak. Hij zit met 50 dollar aan Laotiaanse kip en heeft dongs nodig, maar ze willen ook niet voor hem wisselen. Wat doen ze eigenlijk wel bij deze bank? Het probleem is opgelost, want wij kunnen natuurlijk wel met de jongen wisselen. Zo zijn we allebei tevreden.

Daarna vinden we het tijd om een hapje te eten. Wouter heeft een restaurant gevonden in de Lonely Planet en en om er te komen moeten we een flink eind wandelen. Dat is heerlijk na een dag in de bus. Hier in Dien Bien Phu is het al een stuk warmer vergeleken met Sapa, dus we kunnen weer lekker zonder jas over straat.

Als we bij het restaurant aankomen is het er druk, dus we verwachten dat het eten er goed zal zijn. Heel vriendelijk worden we welkom geheten door twee jongens. Ze leiden ons langs de mensen heen een trap op naar een kamer zonder enige versiering aan de muur. Het enige wat er staat is een tafel met vier stoelen. Dit hadden we toch niet helemaal in gedachten. Vervolgens wordt ons een ander kamertje laten zien dat er hetzelfde uitziet en dan pas begrijpen de jongens dat we gewoon in het restaurant willen zitten tussen de andere gasten en niet apart. Er wordt voor ons een tafel in orde gemaakt in een grote zaal op de tweede verdieping. Er staat een lange tafel, met daaraan een grote groep mensen, zo’n veertig luidruchtige personen. Ze vinden ons bar interessant. Een vrouwtje flirt opzichtig met Wouter terwijl Chantal ernaast zit. De oudere mannen zoeken voortdurend oogcontact met Chantal. Het is heel apart allemaal en we kunnen elkaar bijna niet verstaan. We kiezen een gerecht uit de kaart (speciaal voor toeristen met toeristische prijzen) We vinden het belachelijk, een hoofdgerecht blijkt vijf dollar te kosten (voor begrippen hier duur), maar de rijst zit er niet bij en moet je apart bestellen. Omdat we al ons geld hebben ingewisseld voor dollars en Laotiaanse kippen, moeten we een gerecht bestellen en hebben we geen geld meer voor de rijst, haha. Maar goed, het eten smaakt prima.

Op een gegeven moment horen we gerochel en zien we een man vlak voor onze tafel in een hoekje bij het raam overgeven. Vervolgens veegt hij zijn mond af en gaat weer aan de luidruchtige tafel zitten. We zijn helemaal flabbergasted en niemand reageert of kijkt raar van de man op. Vervolgens kijken we nog eens goed en zien we dat er meer eten op de grond onder de tafel ligt als op de tafel. Het kwartje valt... het gezelschap bestaat niet uit Vietnamezen, maar uit Chinezen. Wat een ransbakken...

De wandeling terug naar het hotel is aangenaam. We duiken lekker om negen uur het bed in en verwachten een lange nachtrust. Helaas wordt het een slapeloze nacht, want het hotel is heel erg gehorig. Er rennen schreeuwende Vietnamese kinderen van boven naar beneden en de buurman boven is blijkbaar doof. We kunnen het operaconcert dat hij of zij op televisie bekijkt van begin tot eind meeluisteren....

- Foto's bij dit bericht zijn te vinden bij: "Vietnam - Een zware reisdag naar Dien Bien Phu"