Vietnam - Miss Saigon en zes miljoen motorbikes

Vrijdag 30 november – van Phnom Penh naar Ho Chi Minh City in Vietnam

De bus naar Vietnam gaat pas rond het middaguur, dus hebben we ruim de tijd om onze tassen in te pakken te ontbijten en zelfs tijd over om iets leuks te doen. Dezelfde tuktuk als gister staat bij de ingang van het hotel op ons te wachten. 'Slimme vent' want hij weet dat we vandaag een ritje naar het busstation nodig hebben! Na het ontbijt besluiten we ons te laten verwennen met een Khmer massage. Twee dames doen een uur lang heerlijke rek en strek oefeningen met ons totdat we helemaal uitgerekt en losjes zijn. Ontspannen beginnen we later aan de vijf uur durende busrit naar de stad Ho Chi Minh in Zuid-Vietnam.

In de bus raken we aan de praat met een Fransman die voor zaken elk jaar tot 10 keer naar Azië afreisd. Hij verteld honderd uit over zijn vele reizen die hij in dit gebied heeft gemaakt, op zoek naar antiek of sieraden. Alles is volgens hem 'very cheap' en we zullen Vietnam helemaal geweldig vinden zegt hij overtuigd. Dat is een goed vooruitzicht!

De reis gaat voorspoedig tot we bij de grens aankomen. Alle tassen en mensen uit de bus en op naar de douane. We wachten met z'n allen in een rij tot onze paspoorten collectief gecontroleerd zijn en mogen daarna de tassen door de scanner halen. Nog even snel de dollars inwisselen voor Vietnamese Dongs. In de bus besturen we het betaalmiddel van Vietnam goed bestuderen. We zijn er al op gewezen door de Fransman in de bus dat de 10.000 VND en de 100.000 VND erg op elkaar lijken en dat we in Vietnam dus goed moeten opletten of we genoeg wisselgeld terug krijgen. Een gouden tip.

We hebben een korte tussenstop vlak voor de grens om een hapje te eten en daarna hebben een stop in Bavet om enkele formaliteiten af te handelen en de grens over te gaan. Eten in dit wegrestaurant heeft voor ons weer een verrassing in petto. We bestellen een simpele noodle soep en worden verrast door de inhoud: Noodles met groenten, stukjes vlees met bot en varkenslongen... 'Eet smakelijk' ...Benieuwd naar de smaak wil Wouter het toch proeven, maar laat het bij één hapje. Varkenslongen blijken vrij smaakloos zijn een beetje rubberachtig. Niet echt een succes en Chantal is de eetlust spontaan vergaan.

Rond half zes komen we aan in Ho Chi Minh City, maar het duurt nog zeker een uur voordat we arriveren op het busstation. Met twee Engelse meiden delen we een taxi naar het bruisende backpackerscentrum van de stad. Hier aangekomen zijn we nog ruim een uur bezig met het vinden van een geschikte accommodatie. Dit blijkt nog niet zo gemakkelijk. Vergeleken met Cambodja liggen de prijzen hier een stuk hoger (kamers vanaf ongeveer 15 dollar) en de kwaliteit echt een stuk lager. Uiteindelijk vinden we een kamer die iets boven ons budget ligt. Wouter heeft flink van de prijs weten af te praten tot ongenoegen van de eigenaar, die niet meer zo vriendelijk lijkt als toen hij ons probeerde over te halen tenminste naar de kamers te komen kijken. De kamer op zich is niet veel soeps. Het ligt op de allerhoogste verdieping (tien trappen omhoog) en aan de straatkant. Het meubilair is oud en beschadigd en er liggen dunne matrassen op de bedden, maar het is schoon en we hebben warm water en airconditioning. We besluiten een hapje te gaan eten. Uiteraard proeft Wouter zijn eerste Vietnamese biertje. Na het eten gaan we lekker terug naar hotel. Als we eenmaal uitgeteld in bed liggen en het licht uitdoen kunnen we niet slapen! Er is verschrikkelijk veel lawaai op straat waaronder luid getoeter en harde muziek. Voor ons lijkt het net alsof er geen glas in de ramen zit. Na een half uur gaan we radeloos naar beneden en vragen om een kamer aan de achterzijde. Gelukkig krijgen we deze meteen. De matrassen liggen tenminste zo hard, maar we zijn in ieder geval geïsoleerd van de straatgeluiden en vallen redelijk snel in slaap.

Zaterdag 1 december - Ho Chi Minh City

Deze nacht heeft ons niet veel rust gebracht dus zijn we overdag niet erg vooruit te branden. Na het ontbijt zoeken we een internetcafe op om onze reisverhalen op te schrijven. Smiddags trachten we een powernap in een heerlijk door airco gekoelde kamer maar vallen als een blok in slaap. We hebben het blijkbaar nodig. Als we wakker worden maken we een reisplan voor de komende maand. De volgende plaatsen gaan we in Vietnam aandoen: Ho Chi Minh – Mui Ne – Dalat – Nha Thrang – Hoi an – Hue – Hanoi – Halong Bay en Sapa. We informeren bij een reisbureau en kopen een open-busticket. Met dit ticket kunnen we van plaats naar plaats reizen, het enige wat we hoeven te doen is een dag van te voren bellen om ons te laten ophalen. Dit klinkt als in de zin van ‘ prima geregeld’ . Het lijkt er op dat het openbaar vervoer in Vietnam beter is geregeld dan in Cambodja!

Zondag 2 december - Ho Chi Minh City

Vandaag willen we de stad en het centrum te voet ontdekken. Hoewel we erop voorbereid zijn verbaasd het ons toch nog hoeveel motoren er in deze stad rondrijden. Naar zeggen rijden er zo'n 6 miljoen brommertjes in de stad en is de brommer verreweg het populairste vervoersmiddel in Vietnam. ( vuistregel voor de Vietnamese jeugd: No Moto… No honey) Het is een kunst om de straat over te steken. We krijgen een tip: 'ogen dicht, één hand omhoog en dan zonder te stoppen in een rechte lijn naar de overkant lopen'. Oké, maar liever toch met onze ogen open, we houden die snelheidsduivels in de gaten!

De wijk rond de straat Dong Khoi is ongetwijfeld het levendigste en het zenuwcentrum van de stad. Dit gebied van de stad was in trek bij de Fransen tijdens de bezetting van de Fransen rond 1850 en enkele statige en 100-jaar oude hotels, elegante boetieks en gezellige lunchrooms hebben de stijl uit die tijd behouden. We merken echter wel dat hier de duurdere hotels en winkels gevestigd zijn. Voor deze backpackers dus even aanpassen en moeten we ons beperken tot alleen kijken :) De sfeer van kerst hangt al in de etalages van winkels en de meeste hotels hebben een kerstboom bij de ingang staan en zijn rijkelijk versierd. Het is een raar idée dat we kerst in onze korte broek zullen vieren dit jaar. De toeristische niet al te boeiende bezienswaardigheden bekijken we en eindigen dan bij het 'War Remnants Museum'. Het museum geeft een gedetailleerd beeld van de gruwelen die weren gepleegd door Amerikaanse, Chinese en Franse soldaten tijdens de Vietnam oorlog. De gebeurtenissen worden verteld vanuit een Vietnamees perspectief (de Vietnamesen noemen het dan ook geen Vietnam Oorlog maar Amerikaanse oorlog), en de nadruk wordt gelegd op het leed en de schade die door het Amerikaanse leger is toegebracht. We zien veel foto’s van gewonde soldaten en door napalm verminkte mensen en en nakomelingen van Vietnamezen, die in de met chemische middelen bestookte gebieden leefden en nog steeds klein-kinderen krijgen die met een handicap worden geboren. (Het DNA van de bevolking is door chemische middelen aangetast). Omdat de beelden van de Khmer oorlog van een paar dagen terug nog vers in ons geheugen staan, vinden we het voor vandaag wel genoeg geweest. 's Avonds eten we bij een restaurant dat gerund wordt door een Nederlander. Hij woont al 7 jaar in Ho Chi Minh en kan ook nog steeds niet wennen aan de drukte in de stad. Hij heeft goede tips voor ons en raadt ons aan een Combi-menu te proberen met verschillende Vietnamese lekkernijen. We kiezen allebei (met succes) een andere combi zodat we zoveel mogelijk gerechtjes kunnen proberen.

Maandag 3 december - Ho Hi Minh City

Op zo'n 15 km van de stad is het beroemde tunnelcomplex van Cu Chi. Na gister hebben we eigenlijk wel onze buik vol van oorlogsgeschiedenis, maar deze plek willen we echt niet overslaan. We boeken een excursie en gaan met een groep van 20 personen en een gids op pad. Bij aankomst blijken we niet de enige vandaag te zijn. Grote groepen betreden tegelijkertijd het park. We worden ontvangen in een zaal waar we eerst een beetje algemeen worden geinformeerd en een inleidende video te zien krijgen.. De Cu Chi tunnels zijn eeuwenlang door Vietnamezen gebruikt en is een immens netwerk van ondergrondse tunnels. Zij speelden een sleutelrol bij de guerrilla en de Vietnamoorlog en waren van groot belang bij het verslaan van de Amerikanen. Het complex is onderdeel van een nog groter tunnelnetwerk dat vrijwel onder het gehele land doorloopt. De Cu Chi tunnels (genoemd naar de Cu Chi bevolkingsgroep die deze tunnels gegraven heeft) is in totaal 250 km lang, hadden tot wel drie niveaus en konden tot tien meter diep zijn. In een maquette zien we hoe ingenieus de tunnels gebouwd zijn. Ze zijn voorzien van ziekenhuizen keukens, slaapplaatsen, wapen en voedsel opslagplaatsen en zelfs theaters.

De Vietnamezen leefden hier soms tot wel drie maanden onder de grond. De leefomstandigheden waren uiteraard hard. De lucht om te ademen was slecht en er was vaak niet voldoende voedsel. Daarnaast krioelde het van ongedierte zoals parasieten en dat leidde weer tot huidirritaties en ziekten. Na de presentatie gaan we de tunnels zelf bekijken. De tunnelingangen zijn zo goed verborgen dat we er zo voorbijlopen. Een Vietnamees laat zien hoe de soldaten (tunnelratten genoemd) zich door de nauwe doorgang naar beneden lieten zakken. Eerst de benen, dan handen boven het hoofd met het deksel van de ingang in zijn handen en dan kaarsrecht naar beneden zakken. Het ziet er simpel uit, maar als Wouter het zelf mag proberen past hij net door de opening in de grond. De gids verteld dat de ingang verbreed is voor de westerse toeristen. De oorspronkelijke opening was 50 centimeter breed (en nu 70 centimeter).

Daarna zien we verschillende vallen en boobytraps die in en om de tunnels aanwezig waren (geplaatst om Amerikaanse soldaten af te leiden), de ene nog afschuwelijker en pijnlijker dan de ander. De ultieme ervaring is natuurlijk het zelf betreden van de tunnels. Vietnamezen met hun kleine ledematen kropen echter niet door de tunnels, maar gingen door de knieën totdat ze bijna met hun billen op de grond zaten en verplaatsten zich op die manier redelijk gemakkelijk en snel door de tunnels. Wij zijn deze lichaamshouding echter niet gewend en krijgen kramp en een lachbui als we het een paar meter proberen. Ook hier zijn de gangen verbreed zodat de Westerse toeristen kunnen ervaren hoe het is om onder de grond te leven en voortbewegen. We zien een voorbeeld van een gangenstelsel dat in originele staat behouden is en begrijpen dan pas echt dat Amerikanen hier onmogelijk doorheen konden, vastbleven zitten en zelfs stierven. Wat een nauwe doorgangen! De foto's zorgen voor verduidelijking bij dit verhaal. Na ongeveer een rondleiding van twee uur gaan we terug naar de stad. Hoewel erg toeristisch was het een aangename en interessante middag; leuke onderhoudende gidsen die de rondleiding luchtig hielden met een flink portie humor.

- Foto's bij dit bericht zijn te vinden bij: "Vietnam - Miss Saigon en zes miljoen motorbikes"

Bedankt voor alle leuke berichten die jullie telkens bij onze verhalen en foto's plaatsen. We vinden het erg leuk dat jullie zo met ons meeleven!