Vietnam - Winters weer in kleurrijk Sapa

Woensdag 26 december – van Hanoi naar Sapa
2e kerstdag

We komen ‘s ochtends om half zes aan op het station van Lao Cai. We hebben de deur nog maar net open gedaan of we worden in onze cabine al overdonderd door taxi chauffeurs die ons met alle liefde naar het bergdorpje Sapa willen brengen. Natuurlijk vragen ze in eerste instantie een te hoge prijs, maar inmiddels weten we wel beter en laten ons voor de helft wegbrengen. De bus gaat echter niet weg  voordat deze helemaal vol is. We moeten dus wachten op de volgende trein die binnenkomt. Een Vietnamees vrouwtje komt onze koffie verkopen in de bus. Dit lusten we wel. Op het moment dat de taxichauffeur tegen ons begint te praten is het vrouwtje er met het wisselgeld van door en blijken we 2,5 dollar voor een beker oploskoffie te hebben betaald. Wouter besluit een handje te helpen en gaat net als de chauffeurs op zoek naar passagiers. Dit is uiteraard een groot vermaak voor onze taxichauffeur. Het resultaat is echter wel een volle bus en dus kunnen we aan het laatste stukje van onze lange reisdag beginnen.

Sapa ligt op een hoogte van 1850 meter en is doorgaans in de wolken gehuld. Ook is het nu winter en behoorlijk koud. De bewolking word dichter naarmate we dichter bij Sapa komen. Met elke haarspeldbocht wordt het zicht minder en de temperatuur lager. Na een kleine twee uur gereden te hebben arriveren we in het dorp en worden we afgezet bij het guesthouse die we in gedachten hebben. We hadden van het Australische stel een tip gekregen om in het Mimosa hotel te overnachten. Gelukkig krijgen we over het algemeen veel goede tips, maar met deze tip waren we niet erg blij. Bij het bekijken van de kamer blijkt dat er geen ramen in de kozijnen zitten en er geen verwarming aanwezig is! De temperatuur in de kamer is niet hoger dan een graad of tien, veel te koud. We besluiten op zoek te gaan naar een andere slaapplaats. De eigenaar probeert ons toch te houden en gaat al snel omlaag met zijn kamerprijs. Ook komt hij met een zelfgemaakte ventilator met verwarmingsmechanisme op de proppen. Ja, die gaat vast de hele kamer lekker verwarmen.. maar niet heus. We gaan dus op zoek naar iets anders, ondertussen kunnen we onze bagage mooi even laten staan in het Mimosa hotel.
Een accommodatie vinden blijkt niet zo eenvoudig. Door de dichte mist weten we niet zo goed waar we ons in het dorp bevinden. Veel hotels zijn volgeboekt of te prijzig vanwege de kerst-/ oud- en nieuw periode. Na een tijdje vinden we een prima hotel dat helemaal naar onze wens is. Mooie kamer met een zacht matras, warm water en verwarming. Onder het hotel bevindt zich een gezellige bistro waar we kunnen ontbijten en gezellig kunnen zitten.
  
Vanwege het weer doen we voor rest niet heel erg veel dan lekker uitrusten, eten, lezen en spelletjes spelen. Op tweede kerstdag willen we toch nog iets speciaals doen dus besluiten we een viergangen kerst-menu te nuttigen in het hotel. Deze is wel een beetje prijzig, maar voorruit, het is kerst. Bovendien lezen we super goede verhalen op internet en heeft het restaurant een Michelin aanbeveling en een aanbeveling in verschillende reisgidsen.
Helaas.. loopt dit op een teleurstelling uit. Want de soep die vooraf geserveerd wordt is weinig meer dan een kom heet water met ingrediënten toegevoegd en weinig smaak. Het tussengerecht, gerookte zalm met toast is een lachertje. Dunne, lelijk afgesneden plakjes zalm, wat rauwe ijsbergsla, een plastic kuipje met boter en geroosterd oud toast brood. We kijken elkaar ongelovig aan. We hebben nog niet eerder echt slecht gegeten in Vietnam, maar dit kan toch echt niet. We vertellen de eigenaresse dat we dit niet gaan accepteren en al helemaal niet voor de prijs die ze ervoor vragen. We zijn teleurgesteld omdat de aanbevelingen zo veelbelovend waren, maar dat de gerechten nog niet eens restaurant waardig zijn. Het lijkt erop dat ze het eigenlijk wel met ons eens is. Ze stelt ons voor om 20% van de prijs af te halen. We zijn flabbergasted, want we willen gewoon lekker eten. We bedanken voor de laatste twee gangen en zoeken een ander restaurant op.

Het is inmiddels echter al 21.30 uur en het blijkt dat de meeste restaurants al gesloten zijn. We gaan naar een het restaurant waar we ‘s middags geluncht hebben en vragen of de keuken nog open is. Geen probleem, maar de zaak gaat wel over 25 minuten dicht...Wij zijn allang blij, kiezen snel een gerecht en bestellen een glas wijn. We hebben exact acht minuten om ons gerecht naar binnen te werken en de wijn naar binnen te gieten. Het personeel kijkt voortdurend op de klok. We eten echter lekker en bedanken dat we nog welkom waren. Als we moeten afrekenen blijken we evengoed nog duur uit te zijn, want het glas wijn wat voor ons is ingeschonken blijkt duurder dan onze gerechten bij elkaar.

Buiten giet het inmiddels van de regen en drijfnat komen we aan in het hotel. Dit is wel onze geluksavond! Het warme water in de badkamer blijkt ook op te zijn... we kruipen dus nat en rillend van de kou onder de dekens. En gieren het uit van het lachen. Ja, reizen gaat niet altijd over rozen...

Donderdag 27 december

Ook vandaag is Sapa in de wolken gehuld. Het is een witte wereld waar we niet verder kunnen kijken dan een meter of vijf. Sapa schijnt schitterender zijn, maar als het zo bewolkt is als vandaag, heb je er helemaal niets te zoeken. We nemen onze boeken mee en lopen het centrum in. We vinden een gezellig restaurant dat verwarmd wordt door een haardvuur. Het voelt voor ons op deze manier echt aan als winter. Koud buiten en een haardvuurtje stoken binnen. We nemen een Sapa thee (verse kaneelthee met gember en appel) en warmen op bij de haard. We hadden niet gedacht dat we de meegebrachte warme kleren ook daadwerkelijk nodig zouden hebben, maar Chantal is super blij met de jas die ze in Dalat op de markt heeft gekocht en Wouter moet zelfs ‘s avonds op zoek naar een winterjas. Jassen en rugtassen van het outdoor merk ‘The North Face’ worden in Vietnam geproduceerd en zijn daarom heel goedkoop. De jassen in Nederland kosten soms wel 200 euro, in Sapa koopt Wouter een warm North Face windjack voor 30 euro.

‘s Avonds lopen we langs het plein waar prachtig traditioneel geklede vrouwen van de in de omgeving wonende bergvolken hun kunstnijverheid verkopen. Chantal begint een gesprekje met twee kleine meisjes van een jaar of vijf die tikkertje aan het spelen zijn. De twee meisjes zijn eerst wat schichtig, maar worden per minuut spraakzamer. Ze vertellen hun naam en dat ze vriendinnetjes zijn. Als Chantal vraagt of ze en foto mag maken zeggen de kinderen eerst ‘one dollar’. Hun ouders leren hen aardig hoe ze aan een extraatje kunnen komen...Het positieve van het verhaal is dat ze door de toeristen tenminste de Engelse taal leren. De meiden zijn echter toch wel nieuwsgierig naar het fototoestel dat Chantal in haar handen heeft en gaan voor haar in pose staan. Tevreden kijken ze naar het kleine schermpje op de camera en ze poseren net zolang tot ze tevreden zijn met de foto. We nemen afscheid en ze gaan weer verder met spelen. Ze lijken geen last te hebben van de kou in hun bescheiden kleren terwijl wij het nog koud hebben in onze warme winterjas.
 

Vrijdag 28 december

Als we 's morgens de gordijnen openschuiven zijn we blij verrast. De zon schijnt en het is aardig helder buiten. Onze vriendelijke gastheer zegt dat het een uitstekende dag is om erop uit te trekken. Helaas voelt Chantal zich sinds gisteren niet helemaal lekker en heeft last van buik- en hoofdpijn en misselijkheid. Toch huren we een scooter en rijden bergopwaarts richting een waterval en een bergpas die op 2000 meter hoogte ligt. Ondanks dat de zon schijnt is de temperatuur erg laag, dus moeten we ons dik aankleden.

Als we Sapa uitrijden zien we voor het eerst hoe prachtig de omgeving is. We stoppen meerdere keren om van de idyllische vergezichten te genieten. We zien de toppen van de bergen boven de wolken uitkomen en diep onder ons schitterende rijstvelden liggen. Het is een genot om door deze omgeving te rijden. De waterval stelt niet zoveel voor omdat het er het seizoen niet voor is en op de top van de Tram Tonpas zien we helemaal niks omdat deze geheel verdwenen is in een dik wolkenpak. Het is op deze hoogte ijs en ijskoud en dus besluiten we dezelfde weg terug te rijden en via Sapa de andere kant op te gaan. We willen een bezoek brengen aan het dorp van de Hmong, een bergvolk.

Er leven in en rondom Sapa meerdere etnische minderheden. In heel Vietnam zijn er zo’n 54 verschillende etnische minderheidsgroepen, maar de belangrijkste minderheidsgroepen leven in het noordwesten. Ze hebben allemaal een laag inkomen, weinig onderwijs (slechts 3 % van de kinderen gaat naar een lagere school), een gebrek aan medische verzorging en er is een gebrek aan hygiënische voorzieningen. De vrouwen houden zich bezig met het weven en het indigo verven van kleding terwijl de mannen op het land werken. De Hmong zijn de grootste bevolkingsgroep rondom Sapa en zij onderscheiden zich weer in vijf groepen. Zo heb je onder andere rode, zwarte en bloemen Hmong. Ze zijn te herkennen aan de kleur van de kleding en aan hun sieraden.

We rijden we naar de plaats Lai Chao. We parkeren onze scooter langs de kant van de weg en lopen naar het dorp. Het ligt twee kilometer verderop in een dal en we moeten een eind dalen om er te geraken. Aan het begin van de weg worden we aangesproken door een Hmong vrouw die niet meer van onze zijde raakt. Ze is geïnteresseerd in naar we vandaan komen, hoe we heten en of we broers en/of zussen hebben. Als er even later een ander Hmong vrouw zich bij ons aansluit en exact de zelfde vragen stelt weten we dat de vragen ingestudeerd zijn en dat ze ons alleen iets willen verkopen. We bedenken ons dat we misschien beter met een gids hadden kunnen gaan, want nu zullen we uiteraard niet met rust worden gelaten.  Als we het dorp inlopen worden alle souvenirs; tasjes klein en groot, shawls en sieraden uit hun tas getoverd en dwingen ze ons bijna om iets te kopen. We blijven vriendelijk en stellen ons afwijzend op, omdat er bij de ticketverkoop is afgeraden van straatventers te kopen en alleen te kopen in de winkels zodat de gemeenschap er eerlijk geld verdiend en dit soort opdringerige verkoop tegengegaan wordt.

Na de wandeling door het dorp, dat eigenlijk niet zo leuk is omdat we echt belaagd worden aan alle kanten, lunchen we bij een lokaal restaurant in het dorp dat stampvol zit met toeristen die een trekking doen door dit gebied. Sapa en omgeving is uitermate geschikt voor trektochten en je hebt er de mogelijkheid om kennis te maken met de lokale bevolking door bij de mensen thuis te overnachten (homestay toerisme). Dit hadden wij ook wel willen doen maar aangezien we nog maar twee dagen hebben voor we het land moeten verlaten komt dit er niet meer van. We moeten een dag eerder weg dan gepland, omdat we er twee dagen over doen om de grens te bereiken. Eenmaal de grens over duurt het nog een dag voordat we in Luang Prabang in Laos zijn. Daar hopen we Oud & Nieuw door te brengen.

Als de mist weer komt opzetten en de zon begint onder te gaan lopen we terug naar de weg en rijden naar Sapa. Chantal voelt zich inmiddels behoorlijk beroerd en heeft koorts. Ze kruipt even in bed. ‘s Avonds eten we wat bij een Italiaans restaurant en genieten nog eenmaal van een aangename wandeltocht door het gezellige bergdorp. De rugzakken worden weer zorgvuldig ingepakt, alles op z’n plek zodat het precies past.. (het blijft een rotkarwei, maar aangezien we steeds meer spullen achterlaten hoeven we ook steeds minder in te pakken).

- Foto's bij dit bericht zijn te vinden bij: "Vietnam - Winters weer in kleurrijk Sapa"